Τα μεταναστευτικά ρεύματα στην Ευρώπη έχουν βαθειές ρίζες. Ακόμα και οι σημερινοί ισχυροί της Ευρώπης οι Γάλλοι και Οι Γερμανοί βίωσαν τον δρόμο της προσφυγιάς. Τον 17ο αιώνα ,(το 1685), ο Λουδοβίκος XIV έβγαλε επισήμως εκτός νόμου τον Προτεσταντισμό. Και έτσι, για να αποφύγουν να καταδικαστούν στην αγχόνη, οι Γάλλοι Προτεστάντες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποκηρύξουν [την πίστη τους] ή να τρέξουν μακριά. Οι Γάλλοι Ουγενότοι, όπως αποκαλούντο οι Προτεστάντες στην Γαλλία εκείνη την εποχή, κατά κανόνα επέλεγαν την πιο κοντινή Προτεσταντική χώρα που θα τους υποδεχόταν: Μεταξύ 40.000 και 50.000 Γάλλοι μετανάστευσαν στην Αγγλία μετά το 1685.
Εάν ανατρέξουμε στην αρχή της δεκαετίας του 1990 τότε θα διαπιστώσουμε ότι συνολικά τα μεταναστευτικά ρεύματα ήταν πολύ μεγαλύτερα. Ακόμα και στο τέλος της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές του 1970 διαπιστώνει κανείς ότι υπήρχαν κάποιες κορυφώσεις της μετανάστευσης. Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, για παράδειγμα, εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν από την Ανατολική προς την Δυτική Ευρώπη εγκαταλείποντας τον κομμουνισμό. Η Ευρώπη, μετά, επανεγκατέστησε εκατοντάδες χιλιάδες Βιετναμέζους πρόσφυγες στην δεκαετία του 1980 και του 1990. Δέχθηκε ακόμη μεγάλους αριθμούς μεταναστών από την Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο στην δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων πολλών Μουσουλμάνων -αλλά αυτό ήταν πριν το Ισλάμ γίνει πολιτικά τοξικό. Υπήρξε πολύ μεγαλύτερος πολιτικός σκεπτικισμός για εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από σχετικές συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τώρα την Συρία.
Το τελευταίο διάστημα η μετανάστευση είχε περιοριστεί. Μεταξύ του 2006 και του 2009 εν μέρει, από τη Γερμανία έφευγαν περισσότεροι άνθρωποι απ΄ όσοι έρχονταν. Αν δει κανείς το παρελθόν διαπιστώνει πως άλλοτε η μετανάστευση εντείνεται και άλλοτε πάλι μειώνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, το 2014 υπήρχαν 60 εκατομμύρια πρόσφυγες. Το 90% αυτών έγινε δεκτό σε αναπτυσσόμενες χώρες κυρίως του νοτίου ημισφαιρίου. Σε ολόκληρο τον κόσμο, υποστηρίζει ο Γερμανός ιστορικός, οι φτωχές χώρες του Νότου είναι εκείνες που υποδέχονται τους περισσότερους μετανάστες. Στις αρχές του 2000 ο Βορράς είχε υποδεχθεί περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες από ό,τι σήμερα.
Υπάρχουν στην πρόσφατη ιστορία και πολλές περιπτώσεις που οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως μέσο πολιτικής.Η χρήση της μετανάστευσης ως μέσο καταναγκασμού σε κρατικό επίπεδο δεν είναι κάτι καινούργιο. Από τότε που η Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες τέθηκε σε ισχύ, έχουν υπάρξει τουλάχιστον 75 απόπειρες κρατικών και μη κρατικών φορέων να χρησιμοποιήσουν τους εκτοπισμένους ως μέσο για πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά αποτελέσματα. Ο εξόριστος πρόεδρος της Αϊτής, Jean-Bertrand Aristide, χρησιμοποίησε την απειλή της πλημμύρας Αϊτινών μεταναστών δια θαλάσσης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για να πείσει την κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, να εκδιώξει την τότε χούντα και να τον επαναφέρει στην εξουσία τον Σεπτέμβριο του 1994.Ο Καντάφι, υποσχέθηκε να κάνει «την Ευρώπη μαύρη» ] αν η ΕΕ αποτύγχανε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του. Αν και οι στόχοι του ποίκιλαν ευρέως με την πάροδο του χρόνου -και κυμαίνονταν από την άρση των κυρώσεων ως την παροχή δισεκατομμυρίων ευρώ και μέχρι την βοήθεια για τον τερματισμό της στήριξης των διαδηλωτών κατά τις πρώτες ημέρες αυτού που έγινε τελικά η λιβυκή εξέγερση- ο Καντάφι χρησιμοποίησε αυτό το εργαλείο με διάφορους βαθμούς επιτυχίας το 2004, το 2006, το 2008 και το 2010, πριν το παρακάνει με μοιραίο τρόπο το 2011.
