Η ενεργειακή συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα που άρχισε να ξετυλίγεται πριν απο λίγα χρόνια θεωρήθηκε απο πολλούς αναλυτές ως προσπάθεια της Μόσχας να απεξαρτηθεί απο τις εξαγωγές ενέργειας στην Δύση. Υπήρχαν και εκείνοι που πρόβλεπαν δεινά για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης όταν οι συμφωνίες μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου ξετυλίγονταν σε όλη την έκταση τους. Όμως υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν με τον τρόπο που τα έβλεπαν οι απαισιόδοξοι.
Σε αυτό το παιγνίδι ενεργειακής ισχύος , η Ευρώπη έχει μείνει ανεπηρέαστη, η υλοποίηση των συμφωνιών δεν προχωρούν με την ταχύτητα με την οποία θα επιθυμούσε η Μόσχα ενώ το Πεκίνο συνεχίζει να έχει -και να τους ενισχύει-ισχυρούς δεσμούς με παραγωγούς ενέργειας από την Μέση Ανατολή -και όχι μόνο. Αυτό , όπως επισημαίνουν έγκυροι αναλυτές δεν ακυρώνει την ασιατική στροφή της Ρωσίας ούτε την προσπάθεια της Κίνας να αποκτήσει εναλλακτικές πηγές ενέργειας για την βιομηχανία της.
H Ρωσία έχει κάνει πολλές συμφωνίες με την Κίνα, οι οποίες, όταν εφαρμοστούν, θα μπορούσαν να απογειώσουν το εμπόριο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Αλλά η κατασκευή των δύο αγωγών φυσικού αερίου –του «Δύναμη της Σιβηρίας» και «Αλτάι»- προορισμένοι για να μεταφέρουν φυσικό αέριο από την Σιβηρία σε περιοχές της Κίνας, αναβλήθηκε για την δεκαετία του 2020.
Και με τις σημερινές χαμηλές τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που διατυπώνουν αμφιβολίες για το κατα πόσο αυτά τα έργα θα είναι οικονομικά βιώσιμα. Παράλληλα δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την εξάρτηση ρωσικών ενεργειακών κολοσσών απο τα κινέζικα κεφάλαια μετά τις πιστωτικές κυρώσεις που έχουν επιβληθεί. Και οι προεκτάσεις αυτής της νέας πραγματικότητας είναι διττές: απο την μία πλευρά υπάρχει υψηλός δανεισμός και απο την άλλη προβλήματα στην υλοποίηση των σχεδίων που αφορούν σε ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ανατολική Σιβηρία.
Απο την άλλη πλευρά το Πεκίνο δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να διευρύνει την γκάμα των προμηθευτών ενέργειας:Αγκόλα, Ισημερινή Γουινέα, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, και ίσως, σύντομα, το Ιράν περιλαμβάνονται σε αυτούς και με το τροπο αυτό η Κίνα έχει πετύχει να διαφοροποιήσει τις ενεργειακές της πηγές.Παράλληλα το Πεκίνο συνεχίζει να διατηρεί τις συμφωνίες του με τους παραδοσιακούς προμηθευτές στην Αραβική χερσόνησο. Όλο αυτό το διάστημα, το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών εξαγωγών ενέργειας συνεχίζει να ρέει δυτικά και οι σινο-ρωσικοί ενεργειακοί δεσμοί, προς το παρόν τουλάχιστον δεν προβάλλουν ως απειλή για την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ.
