Εκεχειρία, ειρήνευση, συνέχιση του εμπάργκο όπλων, αποχώρηση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, δημιουργία νέας κρατικής δομής και κεντρικής εξουσίας στη Λιβύη. Σ’ αυτά «συμφώνησαν και δεσμεύτηκαν να τα τηρήσουν» όλοι οι συμμετέχοντες στην πολυσυζητημένη Διάσκεψη του Βερολίνου. Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές της κρίσης – τον πρωθυπουργό της «φιλότουρκης» κυβέρνησης της Τρίπολης και τον στρατάρχη Χάφταρ, που ελέγχει τα ¾ της χώρας και όλη την παραγωγή και τις εξαγωγές πετρελαίου.
Είναι σαν μία «συμφωνία χωρίς τους… ξενοδόχους». Η οποία εκφράζει επιθυμίες και προθέσεις, αλλά μπορεί τελικά να αποδειχθεί απλό ευχολόγιο.
Το ζήτημα πλέον είναι πως θα υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα και ποιος θα επιβάλει την εφαρμογή τους. Είναι το σημείο όπου «πάσχουν» όλες οι διεθνείς συμφωνίες αυτού του είδους.
Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι του κοινού ανακοινωθέντος της Διάσκεψης, στα περίχωρα της Τρίπολης άρχισαν πάλι οι εχθροπραξίες.
Οι δυνάμεις του Χαφτάρ δεν πρόκειται βέβαια να δεχθούν να χάσουν σε μια συμφωνία ειρήνευσης και αναδιανομής της εξουσίας ό,τι κέρδισαν στα πεδία των μαχών. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση της Τρίπολης προσπαθεί να παραμείνει «ζωντανή», ελπίζοντας ότι με τη συμφωνία ειρήνευσης και πολιτικής μετάβασης της χώρας θα συνεχίσει να έχει ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η μάχη γίνεται βέβαια (και) για τα πετροδολάρια: Η παραγωγή και οι εξαγωγές πετρελαίου γίνονται από την ανατολική Λιβύη, την περιοχή που ελέγχεται από τις δυνάμεις του στρατάρχη Χαφτάρ. Όμως τα χρήματα των εξαγωγών πηγαίνουν στην αντίπαλη πλευρά, στην κεντρική τράπεζα της χώρας, που βρίσκεται στην Τρίπολη, υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης Σάρατζ.
Λύση λοιπόν δεν πρόκειται να υπάρξει, αν δεν διευθετηθεί το θέμα κατανομής των εσόδων από τις εξαγωγές πετρελαίου. – οι οποίες από προχθές διεκόπησαν.
Οι διαπραγματεύσεις για ειρήνευση και για τη συγκρότηση νέου σχήματος κεντρικής κυβερνητικής εξουσίας θα συνεχισθούν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Θα είναι ασφαλώς χρονοβόρες και επίπονες. Παράλληλα, θα συνεχίζονται ο παρασκηνιακός διπλωματικός μαραθώνιος και οι – διακριτικές ή απροκάλυπτες – παρεμβάσεις χωρών που επενδύουν στη λιβυκή κρίση, προσβλέποντας σε πολαπλά οφέλη.
Όπως η Τουρκία, που αποκτά εν τοις πράγμασι πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις στην περιοχή – ο οποίος της αναγνωρίζεται μάλιστα από τις μεγάλες δυνάμεις.
Οι μέχρι στιγμής εξελίξεις δεν φαίνεται να προμηνύουν τίποτε καλό για την Ελλάδα.
Χ. Ν.
