Την κατάργηση της 20ετούς παραγραφής αποφάσισε τελικά η κυβέρνηση, σύμφωνα με διατάξεις που περιέχονται στο φορολογικό νομοσχέδιο, επιβεβαιώνοντας το σχετικό δημοσίευμα της Σin στις 15 Οκτωβρίου.
Παράλληλα επιμηκύνεται στα έξι χρόνια η βασική προθεσμία της παραγραφής, από τα 5 χρόνια σε 6, υπό προϋποθέσεις.
Ανάλογα με το χρόνο έναρξης της μέτρησης του διαστήματος που μένουν ανοιχτές οι φορολογικές υποθέσεις, η παραγραφή μειώνεται σε πέντε ή δέκα χρόνια.
Με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, οι φορολογικές υποθέσεις από το φορολογικό έτος 2012 και μετά, μένουν ανοιχτές και δεν παραγράφονται για μια 20ετία.
Ειδικότερα ο Κώδικας Φορολογικών Διαδικασιών αναφέρει σχετικά: «Εξαιρετικά, πράξη διοικητικού, εκτιμώμενου ή διορθωτικού προσδιορισμού φόρου για περιπτώσεις φοροδιαφυγής μπορεί να εκδοθεί εντός είκοσι (20) ετών από τη λήξη του έτους εντός του οποίου λήγει η προθεσμία υποβολής δήλωσης». Η διάταξη αυτή ισχύει για χρήσεις των ετών 2012 και επομένων ετών, σύμφωνα με γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που εκδόθηκε το 2017.
Δηλαδή, οι υποθέσεις του 2012, παραγράφονται το έτος 2032, ενώ οι υποθέσεις του 2019, εάν εξακολουθήσει να ισχύσει η συγκεκριμένη διάταξη, θα παραγραφούν το 2039.
Όμως έρχεται το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και ανατρέπει τα πάντα, «κόβοντας» χρόνια από τη διάρκεια της παραγραφής. Πιο συγκεκριμένα, το Ν/σχ προβλέπει ότι η προθεσμία παραγραφής για τις υποθέσεις στις οποίες διαπιστώνεται φοροδιαφυγή, από την 20ετία που είναι σήμερα, περιορίζεται σε δέκα χρόνια για τις υποθέσεις των ετών από το 2012 μέχρι το 2017 και σε πέντε χρόνια για τα φορολογικά έτη 2018, 2019 και τα επόμενα.
Το νομοσχέδιο «κόβει» και μια πενταετία από τη 15ετή παραγραφή, που ισχύει σήμερα για τις φορολογικές υποθέσεις των ετών από το 2014 και μετά και αφορά στις περιπτώσεις μη υποβολής δήλωσης.
Επίσης, αυξάνεται κατά ένα έτος η κανονική πενταετής περίοδος παραγραφής στις περιπτώσεις κατά τις οποίες εντός του 5ου έτους της περιόδου αυτής περιέρχονται σε γνώση των υπηρεσιών της φορολογικών αρχών νέα πληροφοριακά στοιχεία από τα οποία προκύπτει φορολογική οφειλή.
Στην ουσία δηλαδή ανατρέπεται ξανά και ξανά το πλαίσιο των χρόνων παραγραφής, όπως συνέβη πολλάκις τα τελευταία χρόνια μετά και από αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Τι προβλέπουν οι νέες διατάξεις
Ειδικότερα το φορολογικό νομοσχέδιο προβλέπει ότι:
- Πράξη διοικητικού, εκτιμώμενου ή διορθωτικού προσδιορισμού φόρου θα μπορεί πλέον να εκδοθεί σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής:
α) εντός 10 ετών από τη λήξη του έτους εντός του οποίου λήγει η προθεσμία υποβολής δήλωσης, για τις χρήσεις 2012 και 2013 και τα φορολογικά έτη 2014, 2015, 2016 και 2017.
β) εντός 5 ετών από τη λήξη του έτους εντός του οποίου λήγει η προθεσμία υποβολής δήλωσης, για τα φορολογικά έτη από 1-1-2018 και μετά.
- Πράξη διοικητικού, εκτιμώμενου ή διορθωτικού προσδιορισμού φόρου μπορεί να εκδοθεί εντός 10 ετών από τη λήξη του έτους εντός του οποίου λήγει η προθεσμία για την υποβολή της δήλωσης:
α) σε περίπτωση που ο φορολογούμενος δεν έχει υποβάλει δήλωση εντός της κανονικής πενταετούς προθεσμίας παραγραφής του δικαιώματος του Δημοσίου για έλεγχο και καταλογισμό φόρων, τόκων και προστίμων,
β) σε περίπτωση που μετά τη λήξη της κανονικής πενταετούς προθεσμίας παραγραφής περιέλθουν σε γνώση οποιασδήποτε Υπηρεσίας της Φορολογικής Διοίκησης νέα στοιχεία ή πληροφορίες που δεν θα μπορούσαν να είναι σε γνώση αυτής εντός της 5ετίας και προκύπτει ότι η φορολογική οφειλή υπερβαίνει αυτήν που είχε προσδιορισθεί βάσει προηγούμενου άμεσου, διοικητικού, εκτιμώμενου ή διορθωτικού προσδιορισμού φόρου.
- Η κανονική πενταετής προθεσμία παραγραφής θα παρατείνεται κατά ένα ακόμη έτος όχι μόνο στην περίπτωση της υποβολής αρχικής ή συμπληρωματικής δήλωσης εντός του πέμπτου έτους της προθεσμίας αυτής αλλά και στις ακόλουθες περιπτώσεις:
α) εάν περιέλθουν σε γνώση οποιασδήποτε υπηρεσίας της Φορολογικής Διοίκησης νέα στοιχεία για υπόθεση που ήδη έχει ελεγχθεί πλήρως και διαπιστωθεί ότι η φορολογική οφειλή υπερβαίνει αυτήν που είχε προσδιορισθεί κατόπιν του αρχικού ελέγχου. Ως «νέο στοιχείο» νοείται κάθε στοιχείο το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι γνωστό στη Φορολογική Διοίκηση κατά τον αρχικό φορολογικό έλεγχο,
β) εάν περιέλθουν σε γνώση της Φορολογικής Διοίκησης πληροφορίες από οποιαδήποτε πηγή εκτός Φορολογικής Διοίκησης, από τις οποίες προκύπτει φορολογική οφειλή.
