Η φύση του ανθρώπου ταυτίζεται με το πολιτικό ον, όπως οι μέλισσες (Αριστοτέλης), ή με ενός άγριου θηρίου, όπως ο λύκος (Χομπς); Είναι η κοινωνία, ο κόσμος, που προηγείται του νόμου ή το αντίστροφο; Τα παραπάνω ερωτήματα-διλήμματα (και πολλά ακόμη) διαπερνούν τις σελίδες του νέου βιβλίου του υπουργού Δικαιοσύνης και καθηγητή της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Νίκου Παρασκευόπουλου, με τίτλο «Οι μέλισσες και οι λύκοι - Μελέτες ιστορίας του ελληνικού Δικαίου», το οποίο παρουσιάστηκε στη 13η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
Για το βιβλίο και τις 192 σελίδες του (εντάχθηκε στις εκδόσεις του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του ΑΠΘ «Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη») μίλησαν η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Μαρία Γιούνη, ο επίκουρος καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ Ακρίτας Καϊδατζής και η ιστορικός του Δικαίου Δέσποινα Τσούρκα-Παπαστάθη. Την παρουσίαση παρακολούθησαν, ανάμεσα σε άλλους, ο α' αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Τάσος Κουράκης και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος.
Μιλώντας για το βιβλίο του - όπου γίνεται ιστορική αναδρομή της δικαιοσύνης, με αφετηρία το Αρχαίο ελληνικό Δίκαιο - ο υπουργός Δικαιοσύνης εκμυστηρεύτηκε ότι τη συγγραφή του ενέπνευσαν διάφοροι φόβοι. Ένας εξ αυτών ήταν ότι «η ιστορία του Δικαίου μπορεί να χαθεί». Εντέλει όμως -όπως παρατηρεί ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου- η μελέτη της αποτελεί «συναρπαστική περιπέτεια, με αβέβαιη έκβαση, γόνιμη τόσο για τα μείζονα της οικουμένης όσο και για τις καθημερινές αντιδικίες», ενώ, έσπευσε να στείλει το μήνυμα ότι «όσοι όροφοι κι αν κτιστούν στο οικοδόμημα της ανθρωπότητας, είναι αναγκαία η προσοχή στα θεμέλιά του».
Σε ό,τι αφορά τα κεντρικά διλήμματα της μελέτης, ο συγγραφέας, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, δίνει τη δική του απάντηση: «Το μοντέλο της κοινωνίας των λύκων σήμερα κυριαρχεί, αφού οι μεγάλοι διανοητές της Αναγέννησης και της νεωτερικότητας το υιοθέτησαν με διάφορες παραλλαγές. Στο σχήμα αυτό, για να μπορούμε να ζούμε ειρηνικά, προηγείται ο νόμος και έπεται η βιώσιμη και λειτουργική κοινωνική πραγματικότητα. Το δέον προηγείται του είναι».
