Ένα μοναδικό φαινόμενο αποτελεί το χωριό Kurdi στη Goa της Ινδίας, την ομόσπονδη Πολιτεία στα νοτιοδυτικά παράλια της χώρας, αφού είναι ορατό μόνο για ένα μήνα το χρόνο! Τους υπόλοιπους 11 μήνες το χωριό εξαφανίζεται κάτω από το νερό.
Όταν το νερό υποχωρεί, οι κάτοικοι, που έχουν εγκατασταθεί σε άλλα χωριά, επιστρέφουν για να γιορτάσουν σε ό,τι έχει απομείνει από τα πρώτα σπίτια τους.
Θραύσματα πετρωμάτων και χώματος, κορμοί δένδρων, ερειπωμένες κατοικίες και ναοί, υπολείμματα οικιακών εργαλείων, χαλάσματα αρδευτικών καναλιών εμφανίζονται.
Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε δύο βουνά στη δυτική περιοχή Γκατς, από τις οποίες περνά ο ποταμός Salawalim.
Η γη του χωριού ήταν εύφορη και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, περίπου 3.000 κάτοικοι, εργαζόταν σε ορυζώνες περιτριγυρισμένους από καρυδιές, κάσιους και μάνγκο.
Το Kurdi είχε επίσης έναν κύριο ινδουιστικό ναό και μικρότερους ναούς, μια χριστιανική εκκλησία και ένα ισλαμικό τέμενος.
Στο χωριό ζούσαν αρμονικά Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Μετά την απελευθέρωση της Goa το 1961 από την πορτογαλική κατοχή, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Daiandand Bandodkar επισκέφθηκε το Kurdi και ανακοίνωσε την κατασκευή του πρώτου φράγματος στην πολιτεία.
Το Kurdi έπρεπε να βυθιστεί και οι 600 τότε κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν σε άλλα χωριά, παίρνοντας εκτάσεις γης και χρηματική αποζημίωση.
Το φιλόδοξο σχέδιο υλοποιήθηκε και το φράγμα παρέχει πόσιμο νερό, νερό για άρδευση και για τις ανάγκες των βιομηχανιών στην περιοχή.
Το νερό δεν έχει φτάσει όμως στα χωριά στα οποία αναγκάστηκαν να μετακομίσουν οι κάτοικοι του Kurdi...
Όταν τα νερά υποχωρούν τον Μάιο, οι άνθρωποι του Kurdi επισκέπτονται τη χαμένη πατρίδα τους.
Οι Χριστιανοί συγκεντρώνονται σε ετήσια γιορτή σε μια «μικρή» εκκλησία. Οι Ινδουιστές γιορτάζουν επίσης ένα από τα φεστιβάλ τους στον ινδουιστικό ναό.
