Διαβάζουμε σε μια από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις ότι η πλειονότητα των ερωτηθέντων (52%) απάντησαν πως «είναι ίδιοι» ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Πρόκειται, πράγματι, για ένα ανατριχιαστικό δημοσκοπικό εύρημα, για το οποίο θα άνοιγαν σαμπάνιες οι πιο ακραίες/παράλογες πολιτικές δυνάμεις αυτής της χώρας (ναι, Αρτέμη Σώρρα, μπορεί και να έρχεται η δική σου ώρα!).
«Μα, εμείς νοιαζόμαστε για τους ασθενέστερους και αντιστεκόμαστε στη λιτότητα», θα έλεγε στους ψηφοφόρους του 52% ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Μα, εμείς έχουμε αποδείξει ότι είμαστε καλοί διαχειριστές και μπορούμε να εφαρμόσουμε σωστά ένα πρόγραμμα και να φέρουμε την ανάπτυξη», θα πει, ίσως, ένα στέλεχος της ΝΔ.
Δυστυχώς, όμως, ό,τι και αν πουν, η σχέση μνημονίων-Δημοκρατίας έχει προ πολλού γίνει «τοξική». Είναι εξαρχής προβληματικό το να μην αποφασίσει δημοκρατικά μια χώρα για τους φόρους που θα επιβληθούν ή τις δαπάνες που θα κοπούν, αλλά απλώς να εκτελεί προγράμματα που έχουν επιβληθεί έξωθεν.
Και η κατάσταση έγινε ακόμη πιο προβληματική, όταν η Ευρώπη είπε ομόθυμα, το 2015, «δεν μας ενδιαφέρει τι ψήφισαν οι Έλληνες, ας εφαρμόσουν το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε πριν ψηφίσουν». Και όταν με το δημοψήφισμα-παρωδία βγήκε από την κάλπη ένα «όχι», που μετατράπηκε σε λίγα 24ωρα σε «ναι».
Η Ελλάδα δεν είναι «πρωτάρα» στην επιτροπεία από ξένους δανειστές. Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος επιβλήθηκε το 1898, μετά τη χρεοκοπία του 1893, και τερματίσθηκε το... 1978. Το ελληνικό κράτος είχε χρεοκοπήσει πριν καν ιδρυθεί επίσημα και ήταν εξαρχής καταδικασμένο σε μια δύσκολη σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις - επίσημους πιστωτές όλων των περιόδων μετά την Ανεξαρτησία. Η πολιτική των κανονιοφόρων, πριν εφαρμοσθεί σε άλλες αποικίες, εφαρμόσθηκε από τους Άγγλους για πρώτη φορά στην Ελλάδα («υπόθεση Πασίφικο»).
Στα χρόνια των σύγχρονων μνημονίων, όμως, η εξάρτηση από ξένους πιστωτές και η εξωτερική επιτήρηση της οικονομικής πολιτικής προσέλαβε τερατώδη διάσταση. Ένα πολιτικό σύστημα που αποδείχθηκε εντελώς ανέτοιμο να εκπονήσει και να εφαρμόσει ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής ανάκαμψης και η αντίληψη που εμπεδώθηκε ότι για όλα οι αποφάσεις λαμβάνονται εκτός χώρας και εμείς απλώς υφιστάμεθα τις συνέπειες, έχουν ήδη γκρεμίσει το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης, δηλαδή των χρόνων όπου, για πρώτη φορά, η Ελλάδα είχε μια στοιχειωδώς λειτουργική κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Το «δαγκωτό» στην απάντηση «Όλοι είναι ίδιοι», όπου στο «όλοι» περιλαμβάνονται ένα μέχρι χθες ακραίο κόμμα της Αριστεράς και το αστικό κόμμα-άγκυρα της μεταπολίτευσης, είναι το τελευταίο και ίσως πιο επικίνδυνο σύμπτωμα ισοπέδωσης του πολιτικού μας συστήματος υπό το βάρος των μνημονίων.
Αν είναι «όλοι ίδιοι», επειδή εφαρμόζουν τα ίδια μνημόνια, που θα ψάξει άραγε ο ψηφοφόρος για να βρει το «διαφορετικό» ο ψηφοφόρος για να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό σύστημα μέσα από την αντιπαράθεση διαφορετικών ιδεών και πρακτικών; Στα σκοτεινά δωμάτια του νεοναζισμού, στην παραφροσύνη του Σώρρα, ή μήπως στα γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που για πάσα νόσο και μαλακία έχουν να προτείνουν μόνο την άτακτη χρεοκοπία και το «φάρμακο» της δραχμής και της πλήρους οικονομικής απομόνωσης;
Όταν μια Δημοκρατία βιάζεται, οι τερατογενέσεις είναι το επόμενο, φυσικό βήμα. Οι πολιτικοί μας πρέπει να δουν τον κίνδυνο και να αντιδράσουν, πριν τα τέρατα αρχίσουν να χτυπούν την πόρτα του Κοινοβουλίου.
