Αφού αποκτήσει την θέση του προέδρου μέσω του έκτακτου συνεδρίου του AKP στις 21 Μαΐου, ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να παρουσιάσει την εικόνα μιας νέας περιόδου τόσο για την Τουρκία όσο και για το κόμμα.
Οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει πολλές. Καταρχήν η εκείνων που υποστήριξαν το δημοψήφισμα. Η σύνθεση αυτού του συνασπισμού -δηλαδή η επίσημη συμμαχία του ΑΚΡ με το MHP, με την επιπρόσθετη υποστήριξη των κουρδικών ψήφων υπέρ του «ναι»- δεν θα οδηγήσει σε ουσιαστική πολιτική μεταρρύθμιση, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Η υπερβολική εξάρτηση από το εθνικιστικό MHP, το οποίο ευνοεί πολιτικές όπως μια πιο σκληρή προσέγγιση στο κουρδικό ζήτημα, θα απομακρύνει τους Κούρδους. Από την άλλη πλευρά, οποιαδήποτε προσπάθεια διαπραγμάτευσης επί των πολιτικών απαιτήσεων των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένων των γλωσσικών, εκπαιδευτικών δικαιωμάτων ή των ευρύτερων πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων, θα σπάσει την συμμαχία με το ΜΗΡ.
Εν ολίγοις, οι πολιτικές φιλοδοξίες των δύο εκλογικών σωμάτων είναι ασυμβίβαστες. Μια σημαντική δοκιμασία της συμμαχίας θα προκύψει εάν η κυβέρνηση αναλάβει νέες και μακρόχρονες διασυνοριακές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία ή το Ιράκ, τις οποίες ο Ερντογάν έχει υπαινιχθεί σε μερικές ομιλίες μετά το δημοψήφισμα. Στο πρόσφατο παρελθόν, τέτοιες ενέργειες επικεντρώθηκαν στο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), το οποίο έχει σημαντική παρουσία στο βόρειο Ιράκ, και στο Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης που συνδέεται με το ΡΚΚ, το οποίο ελέγχει μεγάλο μέρος της συριακής πλευράς των τουρκοσυριακών συνόρων.
Ο Ερντογάν και το ΑΚΡ θα πρέπει επίσης να υπολογίσουν το πώς θα κερδίσουν τις επικείμενες τοπικές, κοινοβουλευτικές και προεδρικές εκλογές, οι οποίες είναι όλες προγραμματισμένες για το 2019. Δεν πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα πρόωρων εκλογών, εάν ο Ερντογάν κρίνει ότι το πολιτικό κλίμα θα είναι ευνοϊκό.
ΠΗΓΗ: premium.paratiritis.gr
