Η συμφωνία για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη που υπέγραψαν στις 9 Ιουνίου οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Ιταλίας, Νίκος Δένδιας και Λουίτζι Ντι Μάιο επιβεβαιώνει το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες. Είναι η πρώτη που υπογράφει η Αθήνα και για αυτό θεωρείται ιστορική. Η συμφωνία λαμβάνει ως σημείο αναφοράς τη μέση γραμμή της συμφωνίας του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ως οριογραμμής της ΑΟΖ Ελλάδας- Ιταλίας.
Στην παράγραφο 1 του άρθρου 1 της Συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας για την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης αναφέρεται: «Η οριοθετική γραμμή των θαλασσίων ζωνών στις οποίες οι δύο χώρες νομιμοποιούνται να ασκούν, αντιστοίχως, τα κυριαρχικά δικαιώματα ή τη δικαιοδοσία τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο θα είναι η οριοθετική γραμμή για την υφαλοκρηπίδα που καθορίσθηκε με τη Συμφωνία του 1977 μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ιταλικής Δημοκρατίας για την οριοθέτηση των αντίστοιχων υφαλοκρηπίδων».
Στην παράγραφο 2 του άρθρου 1 αναφέρονται οι συντεταγμένες που ορίζουν την οριοθετική γραμμή. Στην παράγραφο 3 του άρθρου 1 της Συμφωνίας Ελλάδας – Ιταλίας για τις θαλάσσιες ζώνες σημειώνεται ότι «η παρούσα οριοθέτηση θα επεκταθεί προς οιαδήποτε κατεύθυνση μέχρι τα σημεία συνάντησης των θαλασσίων ζωνών των αντίστοιχων γειτονικών Κρατών, όταν θα έχουν συναφθεί οι σχετικές συμφωνίες».
Στο άρθρο 2 αναφέρεται: «Όταν το ένα Μέρος λάβει την πρωτοβουλία να ανακηρύξει μία θαλάσσια ζώνη που εκτείνεται μέχρι την οριοθετική γραμμή του άρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας, θα ενημερώσει σχετικά το άλλο Μέρος το συντομότερο δυνατό».
Στο άρθρο 3 υπογραμμίζεται ότι η Συμφωνία αυτή δεν θίγει:
α. τις αλιευτικές δραστηριότητες που διεξάγονται σύμφωνα με τους εφαρμοστέους κανόνες και κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
β. τις διατάξεις του άρθρου 58 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας σχετικά με τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις υποχρεώσεις των λοιπών Κρατών στην αποκλειστική οικονομική ζώνη των Μερών, όπως προβλέπονται στο εν λόγω άρθρο».
Στο άρθρο 4 επισημαίνεται ότι: «Τα κράτη θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να διευθετήσουν διά της διπλωματικής οδού κάθε διαφορά που ενδέχεται να ανακύψει σχετικά με την ερμηνεία ή εφαρμογή της Συμφωνίας. Αν μία τέτοια διαφορά δεν διευθετηθεί εντός τεσσάρων μηνών από την ημερομηνία κατά την οποία ένα από τα μέρη γνωστοποίησε την πρόθεση του να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται στην προηγούμενη παράγραφο, η διαφορά αυτή θα παραπεμφθεί οπουδήποτε από τα δύο μέρη, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή σε οποιοδήποτε άλλο διεθνές όργανο που έχει επιλεγεί με κοινή συμφωνία».
Στο άρθρο 5 προβλέπεται ότι η επικύρωση της Συμφωνίας.
