Ο καθένας έχει τη δική του οπτική και μπορεί να ερμηνεύει διαφορετικά καταστάσεις, πολιτικές εξελίξεις, συνθήκες και προοπτικές στην οικονομία. Ομως, από την πλευρά του επιχειρηματικού κόσμου, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Δεν υπάρχουν συνθήκες που θα βοηθούσαν την επιχειρηματικότητα και την αξιοποίηση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας.
Του ΝΙΚ. ΠΑΞΙΝΟΥ*
Η κυβέρνηση θυμίζει λούνα παρκ που λειτουργεί χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας, χωρίς να εγγυάται τίποτα σ' αυτούς που τολμούν να ανέβουν στο “τραινάκι του τρόμου” - να επιχειρήσουν, να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να ρισκάρουν.
Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται πυροσβεστικά, σχεδιασμός δεν υπάρχει, ο εποικοδομητικός διάλογος απουσιάζει. Στο προσκήνιο της δημοσιότητας βρίσκονται συνεχώς ζητήματα που απασχολούν μόνον τους τηλεθεατές των “πρωινάδικων”. Νοικοκυριά που αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα, επιχειρήσεις που παλεύουν συνεχώς με την εφορία, δανειολήπτες που κινδυνεύουν τα σπίτια τους, πλειστηριασμοί που γίνονται καθημερινά κατά εκατοντάδες, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Και μέσα σε όλα αυτά μιά κυβέρνηση που καταφέρνει να δείχνει ότι δεν έχει καμία ευθύνη – ότι για όλα ευθύνεται μία αντιπολίτευση που απλώς δεν... υπάρχει.
Βρισκόμαστε στην αρχαϊκή Ελλάδα. Όταν οι μύθοι γεννούσαν τον κόσμο, τους Τιτάνες και τους Ολύμπιους θεούς.
Σε εκείνη ακριβώς την στιγμή γεννήθηκε ο Κρόνος, πατέρας και καθαιρέτης των Ολύμπιων θεών. Αυτός που γέννησε τους άριστους και τους κανιβάλισε, πνιγμένος από φόβο και από φθόνο.
Οι θεοί κυριάρχησαν στους μύθους, έφεραν το φως και τον πολιτισμό σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά τα ένστικτα του Κρόνου δεν τιθασεύθηκαν. Είναι τα μόνα που έμειναν αμιγώς ελληνικά, σημάδια ανεξίτηλα της μικρόψυχης Ελλάδας μας.
Μιας Ελλάδας όχι του τότε, αλλά του τώρα που καταβροχθίζει αχόρταγα τους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες της.
Που ποινικοποιεί την ιδιοκτησία, την επιχειρηματικότητα, το όραμα για δημιουργία.
Κάθε μέρα ο Τύπος πλημμυρίζει από νέα για δημοπρασίες σπιτιών, εργοστασίων, ανθρωπίνων ζωών που τόλμησαν να δημιουργήσουν το κάτι παραπάνω σε αυτή την Χάρυβδη που αποκαλούμε νέα ελληνική πραγματικότητα.
“Λαμόγιο” θα πει η πανσοφίζουσα κοινή γνώμη για τον έναν. “Σπάταλος” για τον άλλο. “Ας πρόσεχε” θα πει για τον τρίτο, σε μια απλή λαϊκή παραδοχή: Ότι κάτι λείπει τελικά σε αυτόν τον τόπο. Λείπει ο θαυμασμός και περισσεύει ο φθόνος.
Όταν θαυμάζουμε έχουμε πρότυπο και εξελισσόμαστε. Οταν φθονούμε,απλά δημιουργούμε μια κοινωνία του κακού.
Έτσι στην Ελλάδα μας δημιουργήθηκαν χαρτοφυλάκια κατασχέσεων. Εταιρείες καλά κρυμμένες πίσω από ένα πέπλο μυστικότητας, ώστε οι άνθρωποι πίσω από αυτές να παραμένουν στο απυρόβλητο, καθώς κανιβαλίζουν περιουσίες επιχειρηματιών και νοικοκυριών που δεν τους δίνεται ευκαιρία να “ρεφάρουν”, όπως δίνεται σε κάθε επιχειρηματία στο εξωτερικό. Προσωπικές εγγυήσεις για ένα δάνειο, χωρίς καμία εγγύηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου του επιχειρείν.
Φόροι τουρκοκρατίας τα δώρα των μάγων της δημοσιονομικής για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Για να μην διανοηθούν να ευημερήσουν.
Και φυσικά όλα αυτά σερβιρισμένα από τους κυβερνώντες. Από αυτούς που μιλάνε για ανάπτυξη, αλλά σπεύδουν να στραγγίξουν τον κάθε επιχειρηματία στην πρώτη αναποδιά. Που έριξαν μεγάλους επιχειρηματικούς οίκους στα γρανάζια των κατασχέσεων, στερώντας τον τόπο από αυτούς που όντως μπορούν να τον πάνε μπροστά.
Ακούμε παραδοσιακά ονόματα να τα κρεμάνε στα μανταλάκια χωρίς να νοιάζονται για το τι σημαίνει για την φήμη της χώρας σαν σταθερό επενδυτικό προορισμό.
Κυβερνώντες που το win-win το μετέτρεψαν σε we win για το κράτος, οδηγώντας την επιχειρηματικότητα σε ελεύθερη πτώση.
Και τελικά με το επιχειρείν; Αδιάφορο. Ή μάλλον, όπως λέει κι ο μεγάλος σκηνοθέτης μας, “να’ χουμε να γκρεμίζουμε”.
*Οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων
