Τάσος Τσακίρογλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Δεν έφτανε ο Τραμπ, δεν έφτανε το Brexit, δεν έφταναν οι ξενοφοβικοί ηγέτες σε Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία, δεν έφτανε η Λε Πεν και ο Βίλντερς, τώρα έχουμε και επισήμως τους (κρυφο;)ναζιστές στη γερμανική Βουλή.
Δώδεκα χρόνια στο τιμόνι της ατμομηχανής της Ευρώπης, της Γερμανίας, και ο απολογισμός είναι πραγματικά πικρός. Η Άνγκελα Μέρκελ έκανε τα πάντα για να «προστατέψει» τη χώρα της (κατά κύριο λόγο εις βάρος των υπολοίπων), ευνόησε τους βιομήχανους (κυρίως της αυτοκινητοβιομηχανίας), έδωσε τον πρώτο λόγο στις τράπεζες (και στις ντιρεκτίβες τους), έπνιξε τον Νότο της Ευρώπης στα πλεονάσματα του Βορρά (ας πρόσεχαν οι τεμπέληδες), επέβαλε λιτότητα και περικοπές στους πλέον ευάλωτους στη χώρα της και αναγόρευσε σε μέτρο των πάντων τις δημοσκοπήσεις (στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή).
Και σήμερα η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα της μερκελικής πολιτικής: διχασμούς, ξενοφοβία, συντηρητισμό, ανεργία, μιζέρια, διαχείριση και, πλέον, τους νεοναζί του AfD στη βουλή. Εύγε κυρία Μέρκελ! Μας υποχρεώσατε!
Από την εξίσωση φυσικά δεν πρέπει να βγάλουμε και την κατάπτυστη πολιτική των λεγόμενων σοσιαλδημοκρατών, η οποίοι για χρόνια ήταν το σκυλάκι σαλονιού της κυρίας Μέρκελ. Από τον αδίστακτο Σρέντερ στον ανύπαρκτο Σουλτς, η ιστορία του SPD είναι μια αλληλουχία συμβιβασμών, ενοχής και συνέργειας σε μια πολιτική που βύθισε την Ευρώπη στην κρίση χρέους και στην συντηρητική παλινόρθωση.
Όταν οι θαυμαστές του Ολοκαυτώματος και υπέρμαχοι των θεωριών της άριας υπεροχής – και ταυτόχρονα θιασώτες του νεοφιλευθερισμού - αλώνουν την Μπούντεσταγκ, όλα είναι σάπια στο βασίλειο της Γιουρολάνδης. Και ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι ο Μακρόν και η Λεπέν είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και ότι “σωστά” συνυπάρχουν στη Ν.Δ ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης με τους ακροδεξιούς Βορίδη και Γεωργιάδη. Αυταρχισμός, συγκεντρωτισμός, ρατσισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ΣΔΙΤ, φράχτες (δημόσιοι και ιδιωτικοί), στρατοί και αστυνομίες δημιουργούν το νεοπαλαιότατο μείγμα πολιτικής που ταλανίζει την Ευρώπη και όχι μόνο.
Και βέβαια χτυπά το καμπανάκι για την Αριστερά, η οποία εμφανίζεται ανίκανη να δημιουργήσει τη δική της “Εναλλακτική”, όχι για τη Γερμανία (όπως το AfD), αλλά για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο!
Η μικροπολιτική προσπάθεια οικειοποίησης της ατζέντας του αντιπάλου απλώς επιτείνει την παρακμή, ενισχύει την απογοήτευση και επεκτείνει την σύγχυση στις υγιείς δυνάμεις, όχι της επιχειρηματικότητας, αλλά της εργασίας και της δημιουργίας, οι οποίες στενάζουν κάτω από τα δεσμά ενός συστήματος που επαναφέρει στη ζωή – σε μορφή ζόμπι – τις πολιτικές δυνάμεις που ευθύνονται για τις τραγωδίες του παρελθόντος.
