Ο Δράκουλας επιστρέφει, όχι όπως τον ξέραμε, αλλά όπως μόνο ο Ράντου Ζούντε θα τολμούσε να τον φανταστεί. Η νέα ταινία του Ρουμάνου δημιουργού, που έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του 78ου Φεστιβάλ του Λοκάρνο, είναι μια πολυεπίπεδη, φρενήρης και πολυτροπική κινηματογραφική κατασκευή, γυρισμένη με iPhone, γεμάτη αυτοαναφορικότητα, χιούμορ και σκοτεινή ειρωνεία.
Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης προκαλεί ξανά με μια ανατρεπτική, χαοτική, αλλά στοχαστική αφήγηση, που αποδομεί όχι μόνο τον μύθο του Δράκουλα, αλλά και τη σύγχρονη κοινωνία, την πολιτική, την ποπ κουλτούρα και την ίδια την έννοια της κινηματογραφικής αφήγησης.
Η ταινία παρουσιάζει έναν νεαρό σκηνοθέτη που χρησιμοποιεί ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης για να δημιουργήσει διάφορες εκδοχές του μύθου του Δράκουλα, από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου ο Βλαντ Τσέπες επιστρέφει στο μέλλον, μέχρι μια λαϊκή βωμολοχική αφήγηση, ένα ρομάντζο, μια πολιτική αλληγορία ή ακόμη και μια απεργία, την οποία ο Δράκουλας προσπαθεί να καταστείλει. Ζόμπι, μόνοFans, TikTok, ποπ σταρ και πολιτικοί συνυπάρχουν με τον μύθο του βρικόλακα, σε ένα μωσαϊκό που σαρκάζει την κουλτούρα του θεάματος.
«Τι συμβαίνει όταν ένας περίεργος δημιουργός παραδίδει την έμπνευσή του στις "απεριόριστες δυνατότητες" της ψευδο-δημιουργικής τεχνητής νοημοσύνης;» είναι το ερώτημα που θέτει ο Ζούντε, μέσα από μια πειραματική ταινία που μοιάζει περισσότερο με κινηματογραφικό δοκίμιο παρά με κλασική αφήγηση.
Ένα πολιτισμικό mash-up
Η ταινία βρίθει αναφορών: από τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Σπίλμπεργκ και τον Κόπολα μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Ίλον Μασκ, τον Πούτιν και τον Στάλιν. Στο μίγμα περιλαμβάνονται ακόμη το OnlyFans, το TikTok, η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, οι Rage Against the Machine, οι Metallica και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά συνθέτουν ένα καλειδοσκοπικό σχόλιο για την εποχή της υπερπληροφορίας, του πολιτισμικού θορύβου και της κατάρρευσης των αφηγήσεων.
Όπως λέει ο ίδιος ο Ζούντε: «Η ταινία αποδομεί τον μύθο του Δράκουλα μέσα από δεκάδες ιστορίες — παράλογες, λογοτεχνικές, παιχνιδιάρικες, πολιτικές, τραχιές, φανταστικές ή ρεαλιστικές. Είναι μια ταινία για το ίδιο το σινεμά».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Λοκάρνο, Giona A. Nazzaro, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ο Ράντου Ζούντε αντιστέκεται ηρωικά στον πειρασμό της "όμορφης εικόνας" — και αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να δοθεί σε έναν δημιουργό σήμερα».
Γυρισμένο στην Τρανσυλβανία με το μικρότερο δυνατό budget και εξοπλισμό, το Dracula του Ζούντε είναι ταυτόχρονα μια κραυγή πολιτισμικής κριτικής και μια δήλωση δημιουργικής ανεξαρτησίας. Ο ίδιος το περιγράφει ως έναν «ταπεινό φόρο τιμής» στους υποτιμημένους Αμερικανούς πειραματικούς δημιουργούς όπως ο Έντ Γουντ, ο Άντι Γουόρχολ και οι κινηματογραφιστές του κινήματος Fluxus.
«Η ίδια η ταινία είναι ο Δράκουλας»
Μιλώντας στο Hollywood Reporter, ο Ζούντε εξήγησε ότι δεν τον ενδιαφέρει να διηγηθεί απλώς μια ιστορία για τον Δράκουλα, αλλά να δείξει πώς αφηγούμαστε τον Δράκουλα — και τι σημαίνει αυτό για τον τρόπο που φτιάχνουμε εικόνες, αφηγήσεις και "αλήθειες" σήμερα. «Η ταινία δεν είναι για τον Δράκουλα. Η ταινία είναι ο Δράκουλας», είπε χαρακτηριστικά.
Μέσα από το βλέμμα του τεχνητού σκηνοθέτη-ΑΙ, ο Ζούντε παραδίδει ένα έργο που διαλύει τις βεβαιότητες της μυθοπλασίας, της πολιτικής ορθότητας και της κινηματογραφικής αισθητικής, προτείνοντας -ίσως- έναν νέο τρόπο να δούμε το ίδιο το μέσο.
