Η αποχώρηση Μπάιντεν επαναφέρει το σύστημα των κομματικών Συνεδρίων- Τι σημαίνει αυτό;

Τώρα που ο Τζο Μπάιντεν αποχώρησε από την προεδρική κούρσα του 2024 και υποστήριξε την Αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις ως υποψήφια, τελικά θα εναπόκειται στους αντιπροσώπους του Δημοκρατικού Εθνικού Συνεδρίου να επιλέξουν επίσημα ένα νέο υποψήφιο για το κόμμα τους. Θα είναι η πρώτη φορά εδώ και πάνω από 50 χρόνια που ένας υποψήφιος μεγάλου κόμματος θα επιλεγεί εκτός της δημοκρατικής διαδικασίας των προκριματικών και των συνεδριάσεων.

Πολλοί Δημοκρατικοί είχαν ήδη αρχίσει να συζητούν πώς να αντικαταστήσουν τον Μπάιντεν. Ανησυχούσαν ότι η επιλογή του υποψηφίου από τους αντιπροσώπους του συνεδρίου, η πλειονότητα των οποίων είχαν αρχικά δεσμευτεί στον Μπάιντεν, θα φαινόταν αντιδημοκρατική και μη νόμιμη.

Ο Ρεπουμπλικανός Πρόεδρος της Βουλής έχει ισχυριστεί ότι η αντικατάσταση του Μπάιντεν από το συνέδριο θα ήταν "λάθος" και "παράνομη". Άλλοι έχουν ανακαλέσει την εικόνα του "δωματίου γεμάτου καπνό". Αυτός ο όρος επινοήθηκε το 1920, όταν οι ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος συγκεντρώθηκαν μυστικά στο Blackstone Hotel του Σικάγου και συμφώνησαν να υποδείξουν τον Γουόρεν Χάρντιγκ, έναν προηγουμένως άγνωστο και χωρίς διακρίσεις γερουσιαστή των ΗΠΑ από το Οχάιο, για την προεδρία. Κέρδισε εκείνη τη χρονιά, αλλά έγινε ένας τρομερός πρόεδρος.

Η παράδοση της επιλογής ενός υποψηφίου μέσω των προκριματικών και των συνεδριάσεων – και όχι μέσω του λεγόμενου "συστήματος συνεδρίων" – είναι σχετικά πρόσφατη. Το 1968, μετά την ανακοίνωση του Προέδρου Λύντον Τζόνσον ότι δεν θα επανεκλεγεί, ο αντιπρόεδρός του, Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, κατάφερε να εξασφαλίσει την υποψηφιότητα των Δημοκρατικών, παρότι δεν συμμετείχε σε κανέναν προκριματικό ή συνεδρίαση. Ο Χάμφρεϊ κέρδισε επειδή είχε την υποστήριξη των ηγετών του κόμματος, όπως ο Δήμαρχος του Σικάγου Ρίτσαρντ Ντέιλι και αυτοί οι ηγέτες του κόμματος ήλεγχαν την πλειονότητα των αντιπροσώπων.

Πολλοί Δημοκρατικοί θεώρησαν αυτή τη διαδικασία θεμελιωδώς αντιδημοκρατική, γι' αυτό το κόμμα θέσπισε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που άνοιξαν τη διαδικασία, απαιτώντας από τους αντιπροσώπους να επιλέγονται σε προκριματικές ή συνεδριάσεις, που έδωσαν στα απλά μέλη του κόμματος την ευκαιρία να κάνουν αυτή την επιλογή. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ακολούθησε γρήγορα το παράδειγμα, και από το 1972 και τα δύο κόμματα υποδεικνύουν υποψηφίους με αυτόν τον τρόπο.

Ορισμένοι Δημοκρατικοί ανησυχούν ότι ένας νέος υποψήφιος, επιλεγμένος από το συνέδριο, θα στερείται νομιμότητας, όπως ο Χάμφρεϊ, καθώς θα έχει εξασφαλίσει την υποψηφιότητα χωρίς άμεση εισροή από τους Δημοκρατικούς ψηφοφόρους σε όλη τη χώρα.

Ως απάντηση, πρότειναν αυτό που ονομάζεται "προκριματικές εκλογές αστραπή", στις οποίες οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι θα αποφασίσουν για έναν υποψήφιο μετά από μια σειρά από τηλεοπτικές συζητήσεις υποψηφίων, που θα φιλοξενούνται από πολιτικούς και διασημότητες όπως ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα, ο Μπιλ και η Χίλαρι Κλίντον, η Όπρα Γουίνφρεϊ και η Τέιλορ Σουίφτ.

Από την οπτική ενός μελετητή που μελετά πολιτικά κόμματα και εκλογές, αυτή η πρόταση φαίνεται σαν ευχολόγιο, αφού δεν υπάρχει μηχανισμός για τη δημιουργία μιας λειτουργικής εκλογικής διαδικασίας σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η συνήθης διαδικασία των προκριματικών και των συνεδριάσεων απαιτεί μήνες, αν όχι χρόνια, προετοιμασίας.

Κάποιες καλές επιλογές στο παρελθόν

Αν και πολλοί συνδέουν το σύστημα συνεδρίων με λιγότερο εντυπωσιακούς υποψηφίους, όπως ο Χάρντινγκ, η λίστα δεν είναι τόσο κακή.

Στο πρώτο συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε από τους προγόνους του σημερινού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι ηγέτες και οι γνώστες του κόμματος υπέδειξαν τον Χένρι Κλέι για πρόεδρο. Αν και ο Κλέι έχασε από τον Άντριου Τζάκσον το επόμενο έτος, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς του 19ου αιώνα.

Το σύστημα συνεδρίων και στα δύο κόμματα συνέχισε, υποδεικνύοντας τον Αβραάμ Λίνκολν, τον Οδυσσέα Σ. Γκραντ, τον Γούντροου Ουίλσον, τον Φράνκλιν Δ. Ρούσβελτ, τον Ντουάιτ Δ. Άιζενχαουερ και τον Τζον Φ. Κένεντι, όλοι οι οποίοι εξελέγησαν πρόεδροι. Φυσικά, τα συνέδρια υπέδειξαν επίσης λιγότερο γνωστές προσωπικότητες όπως τον Χοράτιο Σέιμουρ, τον Άλτον Πάρκερ και τον Τζον Β. Ντέιβις.

Αλλά ποιος μπορεί να πει ότι το τρέχον σύστημα έχει κάνει καλύτερη δουλειά στην παραγωγή εκλόγιμων υποψηφίων;

Ναι, υπήρξαν οι Ρόναλντ Ρέιγκαν και Μπαράκ Ομπάμα, αλλά υπήρξαν επίσης λιγότερο επιτυχημένοι υποψήφιοι όπως ο Τζορτζ ΜακΓκόβερν και πιο αδύναμοι πρόεδροι όπως ο Τζίμι Κάρτερ και ο Τζορτζ Μπους.

Επιπλέον, αν το παλιό σύστημα ήταν σε ισχύ φέτος, υπάρχει πιθανότητα οι Δημοκρατικοί να είχαν αποφύγει το τρέχον τους δίλημμα.

Ένας τρόπος για να αποτραπεί το πρόβλημα

Στο βαθμό που οι ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος γνώριζαν για την αποχώρηση του Μπάιντεν, θα μπορούσαν να τον είχαν απομακρύνει υπέρ ενός καλύτερου υποψηφίου – εάν είχαν τον έλεγχο της διαδικασίας υποψηφιότητας. Στην πραγματικότητα, οι ηγέτες του κόμματος τις προηγούμενες δεκαετίες συχνά γνώριζαν περισσότερα για τους υποψηφίους από ό,τι το ευρύ κοινό και μπορούσαν να ασκήσουν δικαίωμα βέτο σε οποιονδήποτε θεωρούσαν ότι είχε σοβαρές ευπάθειες.

Για παράδειγμα, το 1952, ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Έστες Κεφάουβερ από το Τενεσί μπήκε στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών ως ξεκάθαρος φαβορί στις δημοσκοπήσεις των μελών του κόμματος. Κέρδισε επίσης τις περισσότερες προκριματικές εκλογές και είχε τους περισσότερους αντιπροσώπους.

Οι ηγέτες του κόμματος, ωστόσο, είχαν σοβαρές επιφυλάξεις για τον Κεφάουβερ, καθώς τον θεωρούσαν υπερβολικά ανεξάρτητο, που θα μπορούσε να αποξενώσει σημαντικές δημοκρατικές παρατάξεις.  

Οι αρχηγοί του κόμματος γνώριζαν επίσης ότι ο Κεφάουβερ είχε προβλήματα με το αλκοόλ και εξωσυζυγικές σχέσεις.

Ως αποτέλεσμα, οι ηγέτες του κόμματος συνασπίστηκαν γύρω από τον κυβερνήτη του Ιλινόις, Αντλάι Στίβενσον, ο οποίος δεν ήταν καν υποψήφιος πριν ξεκινήσει το συνέδριο. Ο Στίβενσον έκανε μια χαμένη αλλά αξιοσέβαστη εκστρατεία απέναντι στον εξαιρετικά δημοφιλή και πιθανότατα ανίκητο Ντουάιτ Δ. Άιζενχαουερ. Επιπλέον, η ευγλωττία και η νοημοσύνη του Στίβενσον ενέπνευσαν μια γενιά ακτιβιστών του Δημοκρατικού Κόμματος. Όχι άσχημα για μια επιλογή της τελευταίας στιγμής.

Με την απόσυρση του Μπάιντεν, μένει να δούμε αν ο νέος υποψήφιος των Δημοκρατικών θα είναι ισχυρός υποψήφιος ή, αν εκλεγεί, καλός πρόεδρος. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η φετινή ασυνήθιστη πορεία προς την υποψηφιότητα θα έχει οποιαδήποτε επίδραση σε αυτά τα αποτελέσματα.