Ακόμη και για χρέη που έχουν «φουσκώσει» με κραυγαλέα παράνομους ανατοκισμούς τόκων (πανωτόκια) διεκδικούν οι servicers, προχωρώντας στην έκδοση διαταγών πληρωμής για να «βγάλουν στο σφυρί» την ακίνητη περιουσία δανειοληπτών. Ωστόσο, τα δικαστήρια δικαιώνουν τους δανειολήπτες, όταν επισημαίνεται αυτή η παράνομη πρακτική, και προχωρούν στην ακύρωση των διαταγών πληρωμής.
Από το 1998 και ύστερα από τη μεγάλη συζήτηση που είχε ανοίξει για τα πανωτόκια, η νομοθεσία (ν. 2601/1998) απαγόρευσε οριστικά την κεφαλαιοποίηση τόκων σε διαστήματα μικρότερα των έξι μηνών.
Αποδεικνύεται όμως ότι όχι μόνο οι τράπεζες δεν εφάρμοσαν καθολικά τη νομοθεσία, αλλά σήμερα οι servicers, που έχουν αναλάβει την είσπραξη παλιών τραπεζικών χρεών, δεν διστάζουν να ζητούν την έκδοση διαταγών πληρωμής για οφειλές που έχουν φουσκώσει με παράνομους ανατοκισμούς, ακόμη και σε μηνιαία βάση!
Η δικαστική απόφαση 1696/2025, που εκδόθηκε από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών και δημοσιεύθηκε επιμελεία του δικηγόρου Αθηνών Χρήστου – Γεωργίου Πατρινού δικαίωσε δανειολήπτη έναντι της εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων Intrum, καθώς ακύρωσε διαταγή πληρωμής, με κύριο λόγο την παράνομη κεφαλαιοποίηση τόκων.
Η απόφαση επικεντρώνεται στον ανεκκαθάριστο χαρακτήρα της απαίτησης της εταιρείας διαχείρισης δανείων, ως αποτέλεσμα της παράνομης κεφαλαιοποίησης τόκων:
- Η απόφαση έκρινε ότι η τράπεζα προέβη σε κεφαλαιοποίηση τόκων σε χρονικά διαστήματα μικρότερα του εξαμήνου, κάτι που αντίκειται ρητά στη διάταξη του άρθρου 12 παρ. 1 του Ν. 2601/1998. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, οι τόκοι που οφείλονται σε πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να κεφαλαιοποιούνται μόνο ανά εξάμηνο κατ' ελάχιστο όριο. Η χρέωση τόκων σε μηνιαία βάση, όπως διαπιστώθηκε στην υπόθεση, κρίθηκε παράνομη.
- Επειδή η τράπεζα είχε χρεώσει παράνομα κεφαλαιοποιημένους τόκους, κατέστη αδύνατος ο ακριβής υπολογισμός της πραγματικής οφειλής του δανειολήπτη. Το δικαστήριο έκρινε ότι η απαίτηση δεν ήταν εκκαθαρισμένη (δηλαδή, το ακριβές ποσό της δεν μπορούσε να αποδειχθεί με τα έγγραφα που προσκόμισε η τράπεζα). Αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την έκδοση διαταγής πληρωμής.
Το δικαστήριο τόνισε ότι το βάρος της απόδειξης για το ύψος και την ύπαρξη της απαίτησης φέρει ο καθ' ου η ανακοπή (η εταιρεία διαχείρισης δανείων), ο οποίος επέχει θέση ενάγοντος. Ο ανακόπτων (ο δανειολήπτης) δεν έχει την υποχρέωση να αποδείξει το ακριβές ποσό της οφειλής του, αλλά αρκεί να δημιουργήσει αμφιβολία ως προς το εκκαθαρισμένο της απαίτησης.
Το δικαστήριο έκανε δεκτή την ανακοπή του δανειολήπτη και ακύρωσε τη διαταγή πληρωμής. Επίσης, καταδίκασε την τράπεζα στην καταβολή των δικαστικών εξόδων του ανακόπτοντος. Για τους δανειολήπτες, η απόφαση αυτή αποτελεί ένα ισχυρό νομικό εργαλείο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους απέναντι σε παράνομες χρεώσεις.
