Καθώς η Αμερική βυθίζεται ξανά σε κοινωνική και πολιτική αναταραχή, τα Όσκαρ του 2025 θα αποτελέσουν καθρέφτη μιας βιομηχανίας σε κρίσιμη καμπή. Θα επιλέξει το Χόλιγουντ να αντισταθεί ή να συμβιβαστεί;
Το 1969, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών εντάσεων, η Paramount Pictures κυκλοφόρησε το "Medium Cool" του Χάσκελ Γουέξλερ, μια ταινία που κατέγραφε με ωμότητα την πολιτική κρίση της εποχής. Σήμερα, η ίδια εταιρεία απασχολεί τα πρωτοσέλιδα, όχι για την πολιτική της τόλμη, αλλά για πιθανές αποζημιώσεις στον Ντόναλντ Τραμπ, μετά από δημοσιογραφικές αποκαλύψεις του 60 Minutes.
Δεν είναι μόνο η Paramount. Στη δεκαετία του ’70, τα στούντιο του Χόλιγουντ παρήγαγαν ταινίες όπως το "All the President’s Men", το "Three Days of the Condor" και το "Apocalypse Now", φέρνοντας την αλήθεια στο φως και διαμορφώνοντας τη συλλογική συνείδηση. Σήμερα, η βιομηχανία φαίνεται πιο συγκρατημένη, με πολλά στούντιο να ανήκουν σε εταιρικούς κολοσσούς που έχουν οικονομικά συμφέροντα ευθυγραμμισμένα με την πολιτική εξουσία.
Υπάρχει ακόμα ελπίδα;
Παρόλα αυτά, οι υποψηφιότητες των Όσκαρ δίνουν ελπίδα. Ταινίες όπως "The Brutalist", "Emilia Pérez" και "Wicked" προάγουν μια ιδεολογία διαμαρτυρίας, προβάλλοντας περιθωριοποιημένες φωνές απέναντι στους ισχυρούς. Ο παραγωγός του "Wicked", Μαρκ Πλατ, δηλώνει χαρακτηριστικά:
Η τέχνη είναι διαχρονική όταν αντανακλά τον κόσμο μας. Το "Wicked" μιλάει για την ανάγκη να βρεις τη φωνή σου χωρίς να φιμώσεις τους άλλους
Το ερώτημα είναι αν αυτή η φωνή θα συνεχίσει να ακούγεται ή αν η κινηματογραφική βιομηχανία θα υποχωρήσει, ακολουθώντας το παράδειγμα των Big Tech εταιρειών που φιμώνουν την κριτική και ενισχύουν τον εφησυχασμό.
Τα τελευταία χρόνια, το Χόλιγουντ έχει στηρίξει ταινίες όπως τα Moonlight, Parasite, BlacKkKlansman, Jojo Rabbit και Get Out, που αμφισβήτησαν τη ρητορική του φόβου και της απομόνωσης. Θα συνεχίσει, όμως, αυτήν την πορεία;
Η δοκιμασία του κλάδου
Το Χόλιγουντ βρίσκεται σε μεταβατική φάση: πανδημία, απεργίες, εξαγορές από τεχνολογικούς κολοσσούς και φυσικές καταστροφές έχουν κλονίσει το τοπίο. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση δεν επιτρέπει την επανάληψη της τολμηρής κινηματογραφικής παραγωγής του ’70. Ωστόσο, μήπως αυτό είναι απλώς μια δικαιολογία;
Το παράδειγμα του "I’m Still Here" του Βάλτερ Σάλες, μιας βραζιλιάνικης ταινίας που προειδοποιεί για τον κίνδυνο του φασισμού, αποδεικνύει ότι η πολιτική αντίσταση μέσω του σινεμά παραμένει εφικτή. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί παραγωγή της Sony Pictures, μιας εταιρείας-γίγαντα, το φιλμ δεν φοβήθηκε να θίξει καίρια ζητήματα. Ο ίδιος ο Σάλες δηλώνει:
Ο κινηματογράφος μπορεί να δείξει τρόπους υπέρβασης των απειλών για τη δημοκρατία, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο
Την Κυριακή, 2 Μαρτίου, οι πολιτικές δηλώσεις στα Όσκαρ θα είναι αναπόφευκτες. Αλλά οι ομιλίες από το βήμα είναι εύκολες. Αυτό που έχει σημασία είναι αν η βιομηχανία του θεάματος θα ακούσει πραγματικά και θα αναλάβει δράση.
Θα τολμήσει το Χόλιγουντ να σηκώσει τα "μεγάλα όπλα", ή θα περιοριστεί σε περισσότερα "Top Guns";
