Το βιογραφικό φιλμ του Ρούπερτ Έβερετ «Ευτυχισμένος Όσκαρ», για το τραγικό τέλος του Όσκαρ Ουάιλντ και το νεο-γουέστερν «Μαρλίνα, Η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις», ένα φεμινιστικό νεο-γουέστερν από την Ινδονησία, είναι οι ταινίες που ξεχωρίζουν ανάμεσα στις επτά που βγαίνουν απόψε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Επίσης, προβάλλεται το ιστορικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Ο Δρόμος Μας», με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
«Ευτυχισμένος Όσκαρ» («The Happy Prince»)
Βιογραφική ταινία, διεθνούς συμπαραγωγής (Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο) του 2018, σε σκηνοθεσία του Ρούπερτ Έβερετ, με τον ίδιο και τους Κόλιν Φερθ, Έμιλι Γουάτσον, Τομ Γουίλκινσον, Κόλιν Μόργκαν κ.α.
Βλέποντας την τελευταία βιογραφική ταινία του Ρούπερτ Έβερετ, «Ευτυχισμένος Όσκαρ», στην οποία βρίσκεται πίσω και μπροστά από την κάμερα, έχεις την αίσθηση ότι θα έκανε τα πάντα για να τη γυρίσει ή μάλλον θα έδινε και τη ζωή του. Ο Έβερετ, όπως είναι λογικό, θαυμάζει υπέρμετρα τον φημισμένο συγγραφέα και ποιητή Όσκαρ Ουάιλντ, μία τεράστια προσωπικότητα, που επηρέασε την παγκόσμια διανόηση και ταυτόχρονα με τον προκλητικό του χαρακτήρα και συμπεριφορά ανέδειξε την υποκρισία της βρετανικής κοινωνίας, μέχρι που έφτασε το βρετανικό κατεστημένο να του το ανταποδώσει με τη μεγαλύτερη σκληρότητα. Στέλνοντάς τον στη φυλακή, γκρεμίζοντάς τον από το βάθρο, που οι ίδιοι τον είχαν βάλει και φτύνοντάς τον κατάμουτρα, όταν πια είχε χάσει το ανάλαφρο βήμα του και όδευε προς το τέλος.
Ευτυχώς, ο Έβερετ δεν κάνει μία βιογραφία αλά BBC, παρότι το δίκτυο βρίσκεται πίσω από την παραγωγή, αλλά μία ταινία, που πιάνει το νήμα της ιστορίας μετά τη φυλάκιση του Όσκαρ Ουάιλντ, όταν το δράμα συναντά το ανείπωτο μαρτυρικό τέλος, τον θάνατο και εν τέλει την ανακούφιση ενός ανθρώπου που δυστυχούσε, αλλά ποτέ δεν ένιωθε ή δήλωνε θύμα, αλλά μπροστάρης στον αγώνα για τις ιδέες του.
Ο Έβερετ, για ευνόητους λόγους, δεν κρύβει τα πάθη -κυρίως τα ερωτικά- του μεγάλου συγγραφέα, δείχνοντας τον πληρωμένο έρωτα, την υποταγή ακόμη και τον εξευτελισμό μπροστά στα νεανικά κορμιά. Στα αρνητικά της ταινίας η μη αποφυγή του λογοτεχνικού ύφους και ορισμένων διαλόγων, που παραλύουν το νεύρο της αφήγησης, ενώ μερικές φορές νομίζεις ότι χάνει τον προσανατολισμό του εστιάζοντας στη μικρότητα απλών ανθρώπων και όχι στην μπλαζέ μισανθρωπία της ανώτερης βρετανικής κοινωνίας, αυτή που τον αποθέωνε και συνάμα έψαχνε την ευκαιρία να τον τιμωρήσει.
Ο Ρούπερτ Έβερετ, σχεδόν αγνώριστος, στο ρόλο του Όσκαρ τα δίνει όλα, ενώ οι υπόλοιποι ικανότατοι Βρετανοί ηθοποιοί απλώς διεκπεραιώνουν τους ρόλους τους και μένουν στη σκιά ενός θρύλου.
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Όσκαρ Ουάιλντ περνά τις τελευταίες μέρες της ζωής του σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι, συνεχίζοντας την καταστροφική του πορεία και σκεπτόμενος το παρελθόν. Με την αρρώστια να προχωρά και να τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο θάνατο, ο Όσκαρ ξανασκέφτεται την αποτυχημένη προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του Κονστάνς, ενώ παράλληλα αναζωπυρώνεται η ολέθρια ερωτική του σχέση με τον «Μπόζι», τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, ο πατέρας του οποίου υπήρξε από τους σκληρότερους διώκτες του.
«Μαρλίνα, Η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις» («Marlina the Murderer in Four Acts»)
Περιπέτεια, Ινδονησιακής συμπαραγωγής (με τη συμμετοχή Γαλλίας, Ταϊλάνδης, Μαλαισίας) του 2018, σε σκηνοθεσία της Μούλι Σουρία, με τους Μάρσα Τίμοθι, Ντέα Πανέντρα, Έγκι Φέντλι, Γιόγκα Πρατάμα κα.
Φεμινιστικό νεο-γουέστερν, που προσεγγίζει περισσότερο το «γουέστερν - σπαγγέτι» του Σέρτζιο Λεόνε, ο οποίος μάλλον, έχει μετά από μισό αιώνα, την τιμητική του, από πολλούς νέους δημιουργούς. Μία δυνατή ταινία, που συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του τελευταίου Φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί την επίσημη υποβολή της Ινδονησίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η «Μαρλίνα, Η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις», ωστόσο, δεν στέκεται μόνο στη χειραφέτηση της γυναίκας ή στην εκδίκηση και την απονομή δικαιοσύνης, αλλά στην τελική απελευθέρωση της ηρωίδας, στην οποία οδεύει παλεύοντας με όλα τα στερεότυπα και τη σκληρότητα της ζωής.
Άψογη εικαστικά, με ονειρικά ανοιχτά πλάνα και γοητευτική εξιστόρηση, η Σουρία δίνει στη Μαρλίνα ένα έντονο, σταθερό, συναρπαστικό βλέμμα που κρατά καρφωμένο τον θεατή, ακόμη και όταν τα πλάνα της ταινίας και ειδικά οι μαγευτικές τοποθεσίες μπορεί να αποσπάσουν την προσοχή τους και να παρασυρθούν σε ένα ξεχωριστό ταξίδι.
Ιδιαίτερη η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Μάρσα Τίμοθι, μία Ινδονήσια ηθοποιός που σίγουρα θα τραβήξει το ενδιαφέρον πολλών σκηνοθετών που θέλουν να ξεφύγουν από τα συνήθη καλούπια της μετριότητας.
Μια συμμορία εισβάλλει στην απομονωμένη αγροικία μίας χήρας, που έχει στο σαλόνι της τον νεκρό σύζυγό της, για να της κλέψει τα ζώα της και να τη βιάσει. Η Μαρλίνα όμως δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας και κατά τη διάρκεια της καταναγκαστικής συνεύρεσής της με τον αρχηγό των εγκληματιών τον σφάζει και τον αποκεφαλίζει. Με το κεφάλι του ανά χείρας, ξεκινάει την άλλη μέρα ένα μακρύ δρόμο, με προορισμό το αστυνομικό τμήμα.
«Κριντ ΙΙ» («Creed II»)
Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Στίβεν Κέιπλ Τζ., με τους Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέζα Τόμπσον, Ντολφ Λούντγκρεν, Γουντ Χάρις, Άντριου Χαρντ, Φλόριαν Μουντεάνου κα.
Ταινία για το μποξ και το αμερικανικό όνειρο, αλλά και για τη μάχη μεταξύ καλού και κακού, όλα συνδυασμένα, για τη διασκέδαση ενός κοινού που θέλει να βγαίνει από το σινεμά και να δίνει γροθιές στον αέρα. Η ταινία, που είναι παραγωγής Σταλόνε, έχει μία σχετική πλάκα, ειδικά όταν μπαίνει στα πλάνα ο διάσημος «Ιταλός επιβήτορας», με τα κρεμασμένα μπράτσα και τις τελευταίες αισθητικές επεμβάσεις στο πρόσωπο.
Η ζωή για τον Κριντ είναι ένας διαρκής αγώνας. Εν μέσω προσωπικών υποχρεώσεων και προπόνησης για τον επόμενο μεγάλο αγώνα του, βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του, καθώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει στο ριγκ έναν αντίπαλο που προέρχεται από το οικογενειακό του περιβάλλον.
Ο Ρόκι Μπαλμπόα βρίσκεται στο πλευρό του και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θα αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θα ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια...
«Ρομπέν των Δασών» («Robin Hood»)
Περιπέτεια εποχής, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Ότο Μπάτχερστ, με τους Τάρον Ετζερτον, Τζέιμι Φοξ, Μπεν Μέντελσον, Ιβ Χιούσον, Τζέιμι Ντόρναν κα.
Από το 1922, όταν η ιστορία του φημισμένου επαναστάτη Ρομπέν των Δασών παίχτηκε στον κινηματογράφο, με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Ντάγκλας Φέρμπανκς, έχουν γυριστεί δεκάδες ταινίες πάνω στη διάσημη ιστορία, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες αφήνοντας αδιάφορους τους θεατές. Ταινίες που βασίζονται εν πολλοίς σε λαμπρούς πρωταγωνιστές όπως ο Έρολ Φλιν ή τους σύγχρονούς μας Κέβιν Κόστνερ και Ράσελ Κρόου.
Εδώ, η ταινία του Ότο Μπάτχερστ, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, καθώς δεν διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο. Ούτε τον πρωταγωνιστή, ούτε κάτι που να προσθέτει στην ιστορία ή στην κινηματογραφική αξία της δημοφιλούς σειράς των ηρώων με τα κολάν. Είναι μια ανέμπνευστη προσπάθεια, που περιπλανιέται άσκοπα πάνω στην κλασική ιστορία, με πολύ δράση και ειδικά εφέ και η οποία απευθύνεται αποκλειστικά στο εφηβικό κοινό. Πολύ ποπ-κορν και από γεύση τίποτα. Πιθανότατα να έχει καλύτερη τύχη στα βίντεο-κλαμπ.
Ο Ρόμπεν του Λόξλεϊ, ένας γαλαζοαίματος που δοκιμάστηκε σκληρά, όμως, στις Σταυροφορίες, επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη, με τη βοήθεια του Μαυριτανού στρατιωτικού Λιτλ Τζον μεταμορφώνεται σε επαναστάτη και συμπαραστάτη των φτωχών, που θα πάει κόντρα στο διεφθαρμένο αγγλικό στέμμα.
«Η Σιωπηλή Επανάσταση» («The Silent Revolution»)
Δραματική ιστορική ταινία, γερμανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Λαρς Κράουμε, με τους Λέοναρντ Σάιχερ, Λένα Κλένγκε, Γιόνας Ντάσλερ κα.
Γερμανική δραματική ταινία, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και επιστρέφει σε ιστορίες από την πάλαι πότε Ανατολική Γερμανία και το σκληρό καθεστώς της. Σχετικά αδιάφορη ταινία, με αναμενόμενη εξέλιξη και κατάληξη, που απευθύνεται κυρίως στο γερμανικό κοινό. Ένα φιλμ, που μπορεί να προσφέρει ορισμένες στιγμές εύκολης συγκίνησης, με τα αθώα παιδιά να αντιδρούν με έναν ειρηνικό τρόπο, σε ένα απάνθρωπο καθεστώς, αλλά ουσιαστικά υπενθυμίζει στους Γερμανούς – αυτούς που βρίσκονται σήμερα σε δεινή οικονομική και κοινωνική θέση- ότι υπάρχουν πάντα και τα χειρότερα.
Ένα μόνιμο επιχείρημα απ’ αυτούς που θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, να διαφυλάξουν ένα σύστημα εξουσίας, που χωρίζει τους ανθρώπους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, που βάζει πάνω απ’ αυτούς τους αριθμούς και την πολυδιαφημισμένη ευημερία του κράτους.
Παραλλήλως, η ταινία διαθέτει και την απαραίτητη έμμεση υμνολογία του δυτικού τρόπου ζωής, που το ροκ εν ρολ ταυτίζεται με την ελευθερία, όπως τελικά και τα μπλου τζιν ή το γνωστό αναψυκτικό...
Το 1956, στην πόλη Στάλινσταντ της Ανατολικής Γερμανίας, έξι μαθητές αποφασίζουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα θύματα της εξέγερσης στην Ουγγαρία, τηρώντας ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Οι μαθητές έρχονται σε σύγκρουση με το σχολείο και με τις κυβερνητικές αρχές, που πρέπει να αντιμετωπίσουν ενωμένοι.
«Η Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις» («The Possession of Hannah Grace»)
Ταινία τρόμου, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία του Ντάιντερικ Βαν Ρόιχεν, με τους Σέι Μίτσελ, Γκρέι Ντέιμον, Στάνα Κάτιτς, Κίρμπι Τζόνσον κα.
Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Βαν Ρόιχεν, πατώντας στα κλασικά φιλμ του είδους της δεκαετίας του ‘70, όπως τον «Εξορκιστή», φαίνεται να γλιστράει εύκολα και κάνει τελικά μία ασήμαντη ταινία τρόμου που προκαλεί άσκοπες ανατριχίλες. Ίσως θα έπρεπε να κατευθυνθεί απευθείας στα βίντεο-κλαμπ, για αυτούς που δεν χάνουν τέτοιου είδους ταινίες.
Ένας εξορκισμός πάει κατά διαόλου και καταλήγει στο θάνατο μιας νεαρής κοπέλας. Ο χρόνος περνάει και μία υπάλληλος, που εργάζεται στη νυχτερινή βάρδια ενός νεκροτομείου, παραλαμβάνει μια παραμορφωμένη σορό. Ολομόναχη, στους υπόγειους διαδρόμους του νεκροτομείου, η νεαρή υπάλληλος αρχίζει να έχει τρομαχτικά οράματα και υποψιάζεται ότι η σορός μπορεί να είναι στοιχειωμένη από μία δαιμονική δύναμη...
«Ο Δρόμος Μας»
Ιστορική ταινία, ελληνικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία των Κώστα Σταματόπουλου, Σήφη Στάμου, Παυλίνας Αγαλιανού, με τους Παύλο Ορκόπουλο, Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρη Αλεξανδρή, Λίλα Καφαντάρη.
Ιστορικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που επιχειρεί να καταγράψει τα 100 χρόνια ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, από την ίδρυσή του στον Πειραιά το 1918 έως και σήμερα.
Το σενάριο της φιλόδοξης προσπάθειας και παραγωγής του Κόμματος, είναι των Θανάση Λεκάτη, Φάνη Παρρή, Αλέξανδρου Βαλσάμη και Γιάννη Κλεφτογιάννη. Ο τελευταίος σε σημείωμά του για το σκεπτικό του σεναρίου αναφέρει:
«Προχωρήσαμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι ένα ντοκιμαντέρ για το ΚΚΕ, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει ως ένα σημείο αναφοράς. Μια αφετηρία, ένα ερέθισμα για την εργατική τάξη και το λαό, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, ώστε να πατήσει πάνω του και να κολυμπήσει έπειτα σε πιο βαθειά νερά. Να ανακαλύψει, τι είναι αυτό που κράτησε το ΚΚΕ ζωντανό έναν αιώνα τώρα, παρά τις αντιξοότητες, τους διωγμούς, τα πολλά χρόνια παρανομίας. Όταν υπήρξαν ακόμη και στιγμές, που έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Να ανακαλύψει, ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει για 100 χρόνια μόνο και μόνο επειδή το θέλουν τα στελέχη και τα μέλη του. Ότι εδώ υπάρχει κάτι βαθύτερο που καθορίζει αυτήν την μακροβιότητα, την αντοχή και τη δύναμη. Και όπως θα δείτε και στο ντοκιμαντέρ, οι βασικοί παράγοντες για τα παραπάνω δεν ήταν άλλοι από την σταθερή πίστη του στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού και στο δίκιο των εργαζομένων, του λαού».
