Ένα σχέδιο παγίδα για την Ελλάδα, που συνδυάζει ημίμετρα από τους δανειστές για την ελάφρυνση του χρέους και επιβολή σκληρών δεσμεύσεων για λιτότητα στο διηνεκές, άρχισε να αποκαλύπτεται από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις στο Μπάρι, ενώ η κυβέρνηση ποντάρει στο ΔΝΤ για να μπλοκαριστεί αυτή η μεθόδευση του Βερολίνου.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εμφανίζεται έτοιμος για μια υποχώρηση, προκειμένου να προχωρήσουν οι συνομιλίες για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης, οι οποίες επίσημα αναμένεται να αρχίσουν μετά τις 22 Μαΐου, αφού πρώτα «ανάψει πράσινο» από το Eurogroup σχετικά με την υλοποίηση των δεσμεύσεων της ελληνικής πλευράς.
Η υποχώρηση της Γερμανίας αφορά τα δάνεια του EFSF (δάνεια δεύτερου μνημονίου), που αποτελούν και τον κύριο όγκο των ευρωπαϊκών δανείων προς την Ελλάδα. Για αυτά τα δάνεια, το Βερολίνο ως τώρα δεχόταν μια επιμήκυνση διάρκειας μόνο έως δέκα χρόνια, αλλά πλέον εμφανίζεται έτοιμο να αποδεχθεί μια επιμήκυνση κατά είκοσι χρόνια.
Δεδομένου ότι η διάρκεια των δανείων ήδη επιμηκύνθηκε με τα βραχυπρόθεσμα μέτρα και από τα 30 χρόνια αυξήθηκε στα 32,5, η νέα επιμήκυνση που συζητεί η Γερμανία θα αύξανε τη διάρκεια στα 52,5 χρόνια, ώστε να γίνει ευκολότερη η επίτευξη του στόχου του ΔΝΤ για βιωσιμότητα σε ορίζοντα ως το 2060.
Όμως, αυτή η υποχώρηση δεν είναι πειστική και ερμηνεύεται ως μια αναδίπλωση, προκειμένου να «χρυσωθεί το χάπι» της γερμανικής αδιαλλαξίας, σε ό,τι αφορά τα πιο «ακριβά», για τους δανειστές, μέτρα που θεωρεί απαραίτητα το Ταμείο, προκειμένου να διασφαλισθεί η βιωσιμότητα.
Τα μέτρα αυτά, τα οποία εξακολουθεί να μπλοκάρει ο Β. Σόιμπλε, αφορούν την ελάφρυνση στο σκέλος των τόκων, με μετάθεση πληρωμών στο μέλλον και επιβολή ανώτατου ορίου στο επιτόκιο δανεισμού. Η χρήση τέτοιων εργαλείων, σύμφωνα με το ΔΝΤ, είναι απαραίτητη για να διασφαλισθεί η βιωσιμότητα, επειδή κρίνεται ότι δεν θα πρέπει να επιβληθούν δυσανάλογα βάρη στην Ελλάδα, με τη μορφή της σκληρής λιτότητας για να επιτυγχάνονται πολύ υψηλά πλεονάσματα.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο κρύβεται η νέα παγίδα που έχει στήσει η γερμανική πλευρά, δυστυχώς σε συνεργασία με την Κομισιόν: ειδικότερα, όπως έχει αποκαλύψει από το Σάββατο το Σin, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επεξεργάζεται ένα σχέδιο βιωσιμότητας, που έχει ως ακρογωνιαίο λίθο την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ από την Ελλάδα, ως το 2060, ενώ στις αντίστοιχες αναλύσεις του ΔΝΤ ο στόχος τίθεται στο 1,5%.
Αν συνδυασθούν τα ημίμετρα Σόιμπλε με τις υψηλές απαιτήσεις για πλεονάσματα από την Ελλάδα, πιθανόν να βγαίνει -στα χαρτιά...- η εξίσωση της βιωσιμότητας του χρέους. Στη δυσπιστία του Ταμείου, σχετικά με το αν αντέχει η Ελλάδα τόσο «σφιχτή» οικονομική πολιτική για τόσο μεγάλη περίοδο, πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Β. Σόιμπλε δήλωσε στους συνομιλητές του στο Μπάρι ότι έχει τη λύση: ένα μεγάλο πρόγραμμα επενδύσεων και διαρθρωτικών μέτρων, το οποίο δεσμεύθηκε να παρουσιάσει αργότερα και το οποίο θα ανεβάσει το μακροπρόθεσμο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από το επίπεδο των σημερινών προβλέψεων του ΔΝΤ (γύρω στο 1%), ώστε να γίνεται πιο ρεαλιστική η επίτευξη μεγάλων πλεονασμάτων.
Σε αυτή τη συζήτηση «για μας, χωρίς εμάς», η κυβέρνηση έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες για μια καλή συμφωνία στο Ταμείο. Όπως εξήγησε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ενημέρωσε πριν από λίγες ημέρες για τη συμφωνία με τους δανειστές, ουσιαστικά η Ελλάδα εκπροσωπείται σε αυτές τις συνομιλίες από το Ταμείο και δεν έχει τη δύναμη να επηρεάσει με άλλο τρόπο τη διαπραγμάτευση.
