Συνέντευξη στην Ανθή Αγγελοπούλου
«Επειδή η απονιά του χρόνου και της λήθης η γομολάστιχα τ’ όνομά μου θα ξεγράψουν.
Επειδή ο φόβος της ανυπαρξίας κι η αγωνία της υστεροφημίας το σήμερά μου δυναστεύουν. Επειδή τη μηδαμινή μου ύπαρξη και το ευτελές του πνεύματός μου
η αιωνιότητα θα καταλύσει. Ενάντια στη λησμονιά γράφω, ενάντια στο τίποτα γράφω.
Η συναίσθηση της μικρότητάς μου με σπαράζει και... γράφω». Αντί προλόγου επέλεξα αυτό τον τρόπο για να σας συστήσω την Αγγελική Συρρή Στεφανίδου, μια λογοτέχνιδα που δίνει πνοή ζωής σε χιλιάδες αναγνώστες, που δίνει χαρά και αγάπη από το μέσα της και από τη δουλειά της.
Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις τη συγγραφή βιβλίων. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να βγάλεις τη λογοτέχνιδα που έκρυβες μέσα σου;
-Από τα παιδικά μου χρόνια κι από τότε που η μαμά μου διάλεγε τα κατάλληλα βιβλία για μένα και με παρότρυνε να τα διαβάζω - πράγμα που ευχαρίστως έκανα και συνέχεια ζητούσα κι άλλα - ασυναίσθητα μου βγήκε το να θέλω να καταγράφω κι εγώ, εύκολα και αβίαστα, την καθημερινότητά μου σε ημερολόγιο, στίχους που ξαφνικά γεννιόταν μέσα μου, πάρα πολύ καλές εκθέσεις, ακόμα και μικρά θεατρικά σκετσάκια ή σάτιρες για να διασκεδάζω τους συμμαθητές μου στις εκδρομές μας.
Στη συνέχεια κι όσο τα συναισθήματα και τα αισθήματα μου ωρίμαζαν καθώς μεγάλωνα, η ποίηση και γενικά η λογοτεχνία σχεδόν σ’ όλες της μορφές της, έγινε συντροφιά, σχέση, ανακούφιση και το χαρτί ευήκοος φίλος και μόνιμος εξομολόγος μου. Από τότε και μέχρι σήμερα ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό το δώρο, αφού το χάρισμα είναι που με συντρόφεψε, με στήριξε, και με πέρασε ανάμεσα από Συμπληγάδες κι από Κύκλωπες, Σειρήνες και Μέδουσες και όσους εχθρούς και δυσκολίες την ψυχή μου, την ύπαρξή μου και την ίδια τη ζωή μου θέλησαν κατά καιρούς να καταστρέψουν.
Το βιβλίο σου «Όλα για την Ελπίδα» είναι ένα λαογραφικό και ιστορικό θεατρικό έργο ενώ, το «Ένα καράβι από τη Χίο» είναι ένα βιβλίο που μας μαθαίνει να πολεμάμε, να είμαστε έντιμοι και δυνατοί και προπαντός να μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι. Κάθε βιβλίο σου και μια δυνατή ιστορία. Κάθε ένα από αυτά διαφορετικό, ξεχωριστό…. Μίλησε μας λίγο για τα μέχρι στιγμής βιβλία σου. Για τους λόγους που ξεχωρίζει το κάθε ένα από αυτά;
-Σαν μια μάνα που κανένα παιδί της δεν ξεχωρίζει κι όλα τα αγαπά εξ’ ίσου και μέσα από το καθένα καμαρώνει τη δύναμη που της έδωσε η ζωή για να δημιουργήσει και να απολαύσει αυτής της δημιουργίας της την ολοκλήρωση αλλά και του εαυτού της την εξέλιξη και την συνέχεια, έτσι κι εγώ, κανένα από τα έργα μου δεν ξεχωρίζω. Όλα τους βγήκαν από τη μήτρα του μυαλού και των συναισθημάτων μου, εκπλήρωσαν τον σκοπό τους, μου χάρισαν πολλά περισσότερα απ’ όσα εγώ κατέβαλα για να τα δημιουργήσω και δικαίωσαν την επιθυμία μου να εκφραστώ και να μεταδώσω στους αναγνώστες μου τα όσα αποθηκεύονται εντός μου, εκείνα που μάζεψα από τη μέχρι σήμερα ζωή μου, όσα μοιάζουν άλλωστε με τα δικά τους γι αυτό ταυτίζονται και τα αγαπούν κι εκείνοι.
Μέσα από αυτές τις ιστορίες βλέπεις καθόλου την Αγγελική; Στους ήρωες αντικατοπτρίζονται κομμάτια του εαυτού σου;
-Όπως είπα και πιο πριν, όσα είναι μαζεμένα, κατά καιρούς, μέσα μου, μόνο αυτά μπορώ να κουμαντάρω, να τα διαμορφώσω, να τα ολοκληρώσω σε λόγο και να τα καταγράψω. Άρα, η Αγγελική είναι ο λόγος της και τα όσα γράφει η Αγγελική της μοιάζουν κι έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της, κουβαλούν κληρονομικώ δικαιώματι τα καλά και τα κακά της, αφού είναι αίμα της και αποκλειστικά δημιουργήματά της.
Ποιο από όλα θεωρείς ότι σε αντιπροσωπεύει πλήρως και γιατί;
-Αυτή την ερώτηση την απάντησα ήδη, θαρρώ. Αλλά δεν θα ήθελα να αφήσω καμιά ασάφεια στην κουβέντα μας κι έτσι θα ξαναπώ πως κανένα από τα όσα έγραψα και μ’ αυτά εκτέθηκα στην κοινή κρίση δεν αποποιούμαι κι όλα με αντιπροσωπεύουν και τα αγαπώ, όλα. Όλα είναι ό,τι υπήρξα κι ό,τι είμαι μέχρι σήμερα.
Εκτός από τη λογοτεχνία έχεις ασχοληθεί και με την ποίηση; Θα ήθελες να μου απαντήσεις με ένα κομμάτι από τα ποιήματα σου για το πώς νιώθεις όταν γράφεις;
-Θα σας απαντήσω με το ποίημα στον επίλογο της Τριλογίας των αντί.
ΓΡΑΦΩ
Επειδή η απονιά του χρόνου
και της λήθης η γομολάστιχα
τ’ όνομά μου θα ξεγράψουν.
Επειδή ο φόβος της ανυπαρξίας
κι η αγωνία της υστεροφημίας
το σήμερά μου δυναστεύουν.
Επειδή τη μηδαμινή μου ύπαρξη
και το ευτελές του πνεύματός μου
η αιωνιότητα θα καταλύσει.
Γράφω... γράφω... γράφω...
Ενάντια στη λησμονιά γράφω,
ενάντια στο τίποτα γράφω.
Η συναίσθηση της μικρότητάς μου
με σπαράζει και... γράφω.
20/2/2002
Η καθημερινότητα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως λαός σε έχουν δυσκολέψει στο να ξετυλίξεις από μέσα σου τα κουβάρι της έμπνευσης σου ή βλέπεις κοινά σημεία στο χθες και στο σήμερα και αυτό σε βοηθά να αποτυπώσεις καλύτερα τις σκέψεις σου;
-Αν και ξέρω πως η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται αφού οι νέοι δεν μαθαίνουν ποτέ από τα παθήματα και τα λάθη των παλιών κι έτσι «η ζωή μας κύκλους κάνει», εν τούτοις, για τους λογοτέχνες και ιδιαίτερα τους ποιητές οι εποχές των «ισχνών αγελάδων», των κρίσεων και των αντιξοοτήτων είναι καμβάδες που πάνω τους εκείνοι κεντούν Θούριους και Ύμνους στην Ελευθερία. Έτσι κι εγώ από τους στίχους της «Τριλογίας των Αντί» που εκδόθηκε πριν ένα μήνα από την Εμπειρία Εκδοτική, καταγράφω τις ενστάσεις μου, την αγανάκτηση, την αντίδραση και τα ¨κατηγορώ» για την τωρινή ακραία οδυνηρή κατάσταση που ζούμε κι η οποία δεν μας αξίζει.
Πολλά από τα γραπτά σου έχουν αναφορές στην αγαπημένη σου πατρίδα. Να υποθέσω ότι η Χίος αποτελεί κομμάτι της έμπνευσή σου σημαντικό έτσι;
-Πάντα και παντού πρωταγωνίστρια η Χίος μας. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά της αξίζει κι αξίζει και στους συμπατριώτες μου που με αγαπούν.
Συγγραφέας, ποιήτρια, επαγγελματίας, μαμά, γιαγιά , γυναίκα…. όλα σημαντικά και δύσκολα, πως μπορεί κανείς να ανταποκριθεί σήμερα σε τόσα πολλά; τι είναι αυτό που σου δίνει αισιοδοξία και δύναμη;
-Οπωσδήποτε η μια ιδιότητα δεν αναιρεί την άλλη, αν και η πιο σημαντική και υπεύθυνη είναι αυτή της μαμάς που είναι κι η βασική μου ασχολία από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια. Στη συνέχεια ιεραρχούνται και οι υπόλοιπες που ομορφαίνουν τη ζωή μου, με κάνουν παραγωγική, δημιουργική και χρήσιμη. Πώς λοιπόν να μην είμαι αισιόδοξη και δυνατή για τα δώρα του Θεού και της ζωής;
Θα κλείσω με μια διαφορετική ερώτηση από αυτές που κάνω συνήθως, αλλά θα ήθελα να μου πει μια τόσο «ζωντανή» και αισιόδοξη γυναίκα πως βλέπει το αύριο;
-Το αύριο μου ασφαλώς θα εννοείς, αφού το αύριο της κοινωνίας άλλοι το προγραμματίζουν και το κατεργάζονται.
Για το αύριο μου λοιπόν, δεν λαχταρώ περισσότερα απ’ όσα χαίρομαι τώρα. Εύχομαι μόνο να έχω υγεία για να απολαμβάνω αξιοπρεπώς τη ζωή με την οικογένειά μου και τους δικούς μου, παρακολουθώντας τα παιδιά μου να προοδεύουν και να είναι ευτυχισμένα.
Αλλά, πριν να βάλω μια τελεία στα όσα είπα, άσε με σου εκφράσω και τις ευχαριστίες μου γιατί μου έδωσες μια πολύ ωραία ευκαιρία εξομολόγησης με τις καίριες ερωτήσεις σου, να σε διαβεβαιώσω πως θα έχεις πάντα την αγάπη και την εκτίμησή μου και να σου ευχηθώ να είσαι κι εσύ πάντα γερή, ευτυχισμένη και επιτυχημένη όπως σου αξίζει.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Αγγελική Συρρή-Στεφανίδου γεννήθηκε στη Χίο, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές της.
Από τα πρώτα μαθητικά της χρόνια γράφει.
Η ποιήτρια μητέρα της, Ξανθή Σ. Συρρή, της κληροδότησε το χάρισμα να εκφράζεται γράφοντας και την έμαθε να αγαπά τον λόγο και τους ανθρώπους.
Μαθήτρια του Γυμνασίου πρωτοστάτησε στην έκδοση του μαθητικού περιοδικού «ΙΑΣ».
Διήγημά της ανθολογήθηκε από τον ποιητή-συγγραφέα Γεώργη Διλμπόη στην Ανθολογία Χίων Διηγηματογράφων.
Την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Κορμοράνοι» εξέδωσε το 1981, με την βοήθεια του Φιλοτεχνικού Ομίλου Χίου.
Το 1991 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Κορμοράνοι II», η οποία, πριν εκδοθεί, βραβεύτηκε με πρώτο βραβείο σε πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό του συλλόγου «Βιβλιοθήκη ο Κοραής Βαρβασίου Χίου».
Τον Μάρτιο του 2001 η Εμπειρία Εκδοτική κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα «Εκείνη Που Έπρεπε Να Φύγει», το οποίο η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών βράβευσε με το πρώτο βραβείο πεζογραφήματος.
Τον Οκτώβρη του 2002, πάλι από την Εμπειρία Εκδοτική, παρουσιάζεται το νέο της μυθιστόρημα «Της Στεριάς Τα Κύματα», που βραβεύτηκε από την Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων λογοτεχνών σε πανελλήνιο διαγωνισμό στη μνήμη της Ουράνας Διωματάρη.
Τον Φεβρουάριο του 2004, με το μυθιστόρημά της «Και... Μην Ορκίζεσαι» από την Εμπειρία Εκδοτική, συμπληρώνεται και κλείνει μια τριλογία.
Το "Μισό Καράβι από τη Χιο" είναι το τέταρτο μυθιστόρημά της, που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2007 και πάλι από την Εμπειρία Εκδοτική .
Τον Ιούλιο του 2010 η εκδοτική εταιρεία Άλφα Πι εκδίδει την πρώτη συλλογή διηγημάτων της, με τίτλο «Τα Χιώτικα Είναι Αλλιώτικα», η οποία είχε βραβευτεί στις 21 Ιανουαρίου 2008 με το πρώτο βραβείο ανέκδοτης συλλογής διηγημάτων από την Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων Λογοτεχνών.
Τον Απρίλιο του 2014 από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον» εκδίδεται το λαογραφικό και αυτοβιογραφικό της αφήγημα με τίτλο «Λες και ήταν χθες»..
Τον Νοέμβριο του 2015 από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον» εκδίδεται το λαογραφικό και ιστορικό θεατρικό με τίτλο «Όλα για την Ελπίδα».
Τον Ιούλιο του 2016 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Εμπειρία Εκδοτική του Ομίλου ΝΙΚΗ εκδοτική για την επανέκδοση των μυθιστορημάτων της, τα οποία επανακυκλοφόρησαν ήδη.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 κυκλοφόρησε από την Εμπειρία Εκδοτική η νέα ποιητική της δουλειά με τίτλο «Η τριλογία των αντί».
Τη συγγραφέα συναντάτε στο face book Aggeliki Syrri Stefanidou και στο http://blogs.pathfinder.gr/aggeliki-sirri/
