Ισχυροποιεί την πολεμική αεροπορία η απόκτηση των F-35 και εντάσσει τη χώρα στο «κλαμπ» των χωρών που διαθέτουν αεροσκάφη πέμπτης γενιάς. Το μεγαλύτερο προσόν του αεροσκάφους είναι το δικτυοκεντρικό σύστημα που μπορεί να συνδεθεί με άλλα αεροσκάφη, δίνοντας εκπληκτικές δυνατότητες στην αεροπορία που τα έχει. Επίσης τα ελληνικά F-16V μπορούν να συνδεθούν στο ίδιο δίκτυο με τα F-35 πολλαπλασιάζοντας την αεροπορική ισχύ.
Σύμφωνα με πληροφορίες τα ελληνικά F-35 που θα ξεκινήσουν να παραδίδονται από το 2028 θα είναι εκδόσεως blk4, ενώ ο αριθμός τους δεν έχει καθοριστεί, ούτε τα όπλα που θα μεταφέρουν. Διότι ως «πλατφόρμα» είναι κάτι εξαιρετικό αλλά αν διαθέτει τα ϊδια όπλα με τα F-16V (που έχει η Ελλάδα και θα αποκτήσει η Τουρκία) θα κάνει τη διαφορά μόνο σε δικτυοκεντρικό επίπεδο.
Ωστόσο το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι στον αέρα, με τα Rafale έχει ήδη αποκτήσει υπεροχή έναντι των Τούρκων, αλλά οφείλει να βρει άμεσα λύσεις για το Πολεμικό Ναυτικό (φρεγάτες), και πυραυλικά και αντιαεροπορικά συστήματα. Επίσης θα πρέπει άμεσα να αντικαταστήσει το πολεμικό υλικό που δόθηκε στην Ουκρανία.
Οι LCS που θα έρθουν από τις ΗΠΑ αποτελούν ενδιάμεση λύση, αλλά με δεδομένο ότι η Τουρκία εξελίσσει και πολλαπλασιάζει την ισχύ του πολεμικού ναυτικού της, δεν επαρκούν.
Σημειώνεται ότι 2030 η Τουρκία θα έχει τουλάχιστον 30 μεγάλα πλοια (φρεγάτες, βαριές κορβέτες και αντιτορπιλικά), για να στηρίξει τη «Γαλάζια Πατρίδα» με την Ελλάδα περίπου τα μισά και αν προστεθούν και τα περιπολικά ανοιχτής θαλάσσης με οπλισμό κορβέτας μεγαλώνει τη διαφορά.
Το αρνητικό για την Ελλάδα είναι ότι η Τουρκία τα κατασκευάζει μόνη της και μειώνει συνεχώς τη συμπαραγωγή ξένων επιχειρήσεων, ενώ η Αθήνα μόνο αγοράζει.
Επίσης η Ελλάδα θα πρέπει εκτός της ανάπτυξης σύγχρονων συστημάτων (drones) και την άμεση χρήση τους σε ασκήσεις με δεδομένα από τους πολέμους της Ουκρανίας και του Ισραήλ, σε ένα ασταθές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον.
Αναφορικά με το κόστος απόκτησης των σύγχρονων οπλικών συστημάτων, αυτό είναι υψηλό, αλλά η εμπλοκή της αμυντικής βιομηχανίας το μειώνει. Οι χώρες που αναπτύσσουν εξοπλιστικά προγράμματα όπως η Τουρκία έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στην ανάπτυξή τους, τα οποία όμως επιστρέφουν από τις πωλήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα UAV που έχουν πουληθεί σε περισσότερες από 20 χώρες. Αλλά από άλλες πηγές όπως τα πετρέλαια της Λιβύης στα οποία αργά ή γρήγορα η Άγκυρα θα «βάλει χέρι».
Η Ελλάδα δεν μπορεί να καλύψει άμεσα το εξοπλιστικό τουρκικό πρόγραμμα 20 και πλέον ετών που στηρίζεται στην συμπαραγωγή και στα τεχνολογικά ιδρύματα της χώρας, ούτε έχει να διαθέσει τα εξοπραγματικά ποσά που δίνει αφειδώς η Άγκυρα. Μπορεί όμως να στηριχτεί στη βιομηχανία της που έχει απαξιωθεί που δίνει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη στη χώρα, ξεκινώντας από μικρά και φθηνά συστήματα τα οποία είναι εύκολο να κατασκευαστούν ούτως ει άλλως θα αγοραστούν.
