Η Θάτσερ ανησυχούσε για τη γερμανική δύναμη και αντιμετώπιζε με μια σχετικά βαθιά αμφιθυμία την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ήταν ένθερμη υποστηρικτής της ευρωπαϊκής κοινής αγοράς, εν μέρει λόγω της πίστης της στο ελεύθερο εμπόριο και εν μέρει επειδή σκεπτόταν ότι μια ανανεωμένη και οικονομικά ισχυρή Ευρώπη θα συμβάλει στη συγκράτηση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ταυτόχρονα όμως η Θάτσερ ανήκε σε μια γενιά που είχε περάσει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και φυσικά φοβόταν τη γερμανική δύναμη και την ενοποίηση της Γερμανίας. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, άρχισε να βλέπει την αυξανόμενη επιρροή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες, όχι μόνο ως μια καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του βρετανικού λαού, αλλά και ως μέσο για την επανάκτηση της γερμανικής δύναμης στην ήπειρο. Αυτό την απομάκρυνε όχι μόνο από τους Γάλλους, για τους οποίους η Ευρώπη ήταν μια εφεύρεση ανάσχεσης των ιστορικών εχθρών της, αλλά και από τον καγκελάριο της Γερμανίας, Χέλμουτ Κολ, του οποίου την ειλικρινή βούληση για μια ενωμένη Ευρώπη, λανθασμένα την εξέλαβε ως το φύλλο συκής για την επανάκτηση της γερμανικής δύναμης.
Το 1989-90, η δέσμευση της Θάτσερ στη δημοκρατία και ο φόβος της Γερμανίας, ήταν σε άμεση αντίφαση. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, άνοιξε το δρόμο στο γερμανικό λαό να εκφράσει την δημοκρατική επιθυμία του για επανένωση. Η Θάτσερ εξέφρασε τότε την ανησυχία ότι μια ενωμένη δημοκρατία «για άλλη μια φορά, θα κυριαρχήσει στο σύνολο της Ευρώπης».
Για κάποιο διάστημα, φαινόταν ότι θα συνεργαζόταν με τον Γκορμπατσόφ και τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν, ώστε να το αποτρέψει. Με μεγάλη δυσκολία οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι προσωπικοί της σύμβουλοι την έπεισαν να δεχτεί το αναπόφευκτο.
ΠΗΓΗ: premium.paratiritis.gr
