Προτάσεις «τελευταίας ευκαιρίας» απευθύνουν οι τράπεζες σε δανειολήπτες, πριν οι οφειλές τους περάσουν σε funds, αλλά προσφέρουν πολύ μικρά «κουρέματα» και τρώνε… πόρτα από τους περισσότερους οφειλέτες.
Ενώ είναι εύλογο, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο λεγόμενος «ηθικός κίνδυνος» (moral hazard), να πληρώνουν οι δανειολήπτες περισσότερα από όσα προσφέρουν τα funds, η διαφορά ανάμεσα στα «κουρέματα» που αποδέχονται οι τράπεζες από τα funds και σε αυτά που προσφέρουν οι ίδιες στους πελάτες τους είναι εξωφρενικά μεγάλη.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του χαρτοφυλακίου με την επωνυμία “Earth”, το οποίο βγαίνει προς πώληση αυτή την περίοδο από την Εθνική Τράπεζα, με στόχο να ολοκληρωθεί η συναλλαγή μέσα στο β’ τρίμηνο του 2018:
- Η τράπεζα πουλάει δάνεια ονομαστικής αξίας 2 δισ. ευρώ (με τους εξωλογιστικούς τόκους 5,2 δισ. ευρώ) από τον τομέα της λιανικής τραπεζικής: καταναλωτικά 1 δισ. ευρώ, χορηγήσεις μέσω καρτών, ύψους 0,5 δισ. ευρώ και δάνεια μικρομεσαίων επιχειρήσεων (0,5 δισ. ευρώ).
- Πρόκειται για ένα κατ’ εξοχήν «τοξικό» χαρτοφυλάκιο δανείων, χωρίς εξασφαλίσεις, και σε καθυστέρηση για περισσότερα από επτά χρόνια. Σύμφωνα με υπολογισμούς των παραγόντων της αγοράς, στην καλύτερη περίπτωση η Εθνική θα πάρει από τα funds 100 εκατ. ευρώ, δηλαδή θα υποστεί ένα «κούρεμα» της τάξεως του 95% επί της ονομαστικής αξίας των δανείων.
- Για τα δάνεια αυτά, όμως, η Εθνική έστειλε επιστολές «τελευταίας ευκαιρίας» στους περίπου 200.000 δανειολήπτες, προτείνοντας «κούρεμα» μόλις 70%, με εξόφληση της οφειλής έως και σε έξι μηνιαίες δόσεις. Αν οι δανειολήπτες δέχονταν την πρόταση, η τράπεζα θα εισέπραττε 600 εκατ. ευρώ, δηλαδή ποσό εξαπλάσιο από αυτό που προσφέρουν τα funds!
Αυτό, βεβαίως, είναι ένα μεγάλο «αν». Όπως συνέβη, στα τέλη του περασμένου έτους, και με την αντίστοιχη πρόταση της Eurobank σε δανειολήπτες, πριν μεταβιβασθούν τα δάνειά τους στην Intrum με έκπτωση 97%, ελάχιστοι είναι και οι οφειλέτες της Εθνικής που «τσιμπάνε» στην πρόταση της τράπεζας. Λιγότεροι από 10.000, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ανταποκριθεί.
Οι τράπεζες δεν προβληματίζονται ιδιαίτερα από αυτές τις εξελίξεις. Θεωρούν ότι είναι εύλογο, αν όχι και επιθυμητό, να αποτυγχάνουν τέτοιες προσπάθειες ρύθμισης «τελευταίας ευκαιρίας», καθώς προτιμούν να εισπράττουν «λίγα και στο χέρι» από τα funds, παρά να μπλέκουν σε διαδικασίες ρυθμίσεων με τους ίδιους τους πελάτες τους.
