Ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του αμερικανικού - και παγκόσμιου - μπάσκετ, ο Καρίμ Αμπτούλ-Τζαμπάρ, εγκαινίασε, στις σελίδες της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», τη σειρά δημόσιου διαλόγου για τον ρατσισμό στα σπορ.
Στο άρθρο του, υποστηρίζει πως τα σπορ είναι ένας από τους λίγους χώρους στους οποίους οι Αμερικανοί όλων των φυλών μπορούν να μιλούν ο ένας στον άλλον. Και ότι σήμερα μπορεί να είναι η μεγαλύτερη ελπίδα των ΗΠΑ για έναν διάλογο με νόημα.
Η περασμένη Τρίτη - γράφει ο Καρίμ - σηματοδοτεί δύο χρόνια από τότε που ο Αφρο-αμερικανός αθλητής Κόλιν Κέπερνικ γονάτισε κατά την ανάκρουση του αμερικανικού εθνικού ύμνου (και έγινε στόχος της χλεύης του 45ου Προέδρου των ΗΠΑ και της μήνης πλήθους λευκών συμπολιτών του).
Ο Καρίμ λέει ότι τα ρεκόρ τα οποία κατέρριπτε στο παρκέ είχαν σημασία γιατί του έδιναν μια πλατφόρμα να κρατήσει ζωντανό τον διάλογο για τις κοινωνικές ανισότητες - είτε είχαν να κάνουν με τη φυλή, είτε με το φύλο, είτε με τα εισοδήματα - ώστε «από κοινού, ως έθνος, να τις διορθώσουμε».
Λέει ότι συχνά ακούει στο κεφάλι του τον Μοχάμεντ Άλι (τον πυγμάχο Κάσιους Κλέι) - τον θεωρεί μέντορά του - να λέει: «Όταν με βλέπατε να αγωνίζομαι στο ρινγκ, δεν ήταν μόνο για να νικήσω τον αντίπαλό μου. Ο αγώνας μου είχε έναν σκοπό. Έπρεπε να πετύχω ώστε να κάνω τους ανθρώπους ν' ακούσουν αυτά που είχα να πω».
Αναπόφευκτα, όλα τα ρεκόρ στον αθλητισμό θα καταρριφθούν, αλλά την επόμενη μέρα ο κόσμος δεν θα έχει αλλάξει. «Κάθε μέρα, όμως, που υψώνεις φωνή ενάντια στην αδικία, την επομένη, ο κόσμος μπορεί για κάποιον να είναι λίγο καλύτερος» τονίζει ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ.
«Αγαπώ τα σπορ» δηλώνει. «Αγαπώ να βλέπω έναν αθλητή να κατορθώνει ένα επίτευγμα τόσο εντυπωσιακό που με κάνει να θαυμάζω το τι μπορούμε να κάνουμε. Αγαπώ να βλέπω ομάδες να δουλεύουν μαζί, να δρουν με αυταπάρνηση κυνηγώντας έναν στόχο μεγαλύτερο από την ατομική δόξα. Τα σπορ μου δίνουν ενέργεια και με κάνουν να έχω ελπίδες για την ανθρωπότητα.
Παίρνω όμως μεγαλύτερη ενέργεια και έχω περισσότερες ελπίδες όταν βλέπω αυτούς τους ίδιους του αθλητές να μιλούν δημόσια ενάντια στην αδικία, γιατί ξέρω ότι όταν το κάνουν, ρισκάρουν την καριέρα για την οποία ξόδεψαν όλη τη ζωή τους να την επιτύχουν. Η θέλησή τους να ρισκάρουν τα πάντα για να δώσουν φωνή στους ανίσχυρους - κόντρα σ' όλες τις προσπάθειες να τους κάνουν να σιωπήσουν - με κάνει περήφανο, ως αθλητή και ως Αμερικανό» κατέληξε.
