Η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, ο Τσίπρας κέρδισε το πρώτο στοίχημα, διατηρεί την πρωτοβουλία κινήσεων και συνεχίζει την υλοποίηση ενός στρατηγικού σχεδιασμού, που οδηγεί σε αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη.
Επόμενο στοίχημα η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών με απόλυτη πλειοψηφία. Μέχρι χθες εξασφαλισμένη, αλλά γίνεται πλέον αμφίβολη, καθώς οι αρχικοί υποστηρικτές της από το Ποτάμι και το ΚΙΝ.ΑΛ αφήνουν να δημιουργείται σύγχυση ως προς τη στάση που θα τηρήσουν στην ψηφοφορία, ή έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη.
Οι διεργασίες θα ενταθούν τις επόμενες μέρες, με ζυμώσεις στα κόμματα του «μεσαίου χώρου», απ’ όπου μπορούν να προέλθουν οι απαιτούμενες μία ή δύο επιπλέον ψήφοι για την επίτευξη πλειοψηφίας.
Εχοντας κερδίσει την πιο δύσκολη μάχη, ο Αλ. Τσίπρας «ξαναποντάρει τα ρέστα του» σ’ αυτό το δεύτερο στοίχημα, θέτοντας σε δοκιμασία τις αντοχές και την εσωτερική συνοχή των μικρών κομμάτων.
Τρικυμία στα κόμματα
Στο Ποτάμι επικρατεί αμηχανία και ενισχύονται οι κεντρόφυγες τάσεις, καθώς γίνονται εμφανέστερες οι υπάρχουσες διαφορές απόψεων ως προς το «μακεδονικό», οι οποίες επεκτείνονται σε ζητήματα στρατηγικής και συμμαχιών. Σταύρος Θεοδωράκης, Γ. Μαυρωτάς και Σπ. Λυκούδης έχουν πάρει θέση υπέρ της συμφωνίας και θα φανούν πλήρως ανακόλουθοι αν αναγκασθούν να συρθούν πίσω από τις απόψεις Αμυρά-Ψαρριανού προς χάριν της ενότητας του κόμματος.
Στο ΚΙΝ.ΑΛ η Φώφη Γεννηματά δεν διακινδυνεύει να θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας, για να μη βρεθεί αναγκασμένη να προχωρήσει σε διαγραφές την επομένη της ψηφοφορίας, αποχωριζόμενη τον Θ. Θεοχαρόπουλο και τη ΔΗΜΑΡ του.
Στους ΑΝ.ΕΛ ο Πάνος Καμμένος υποχρεώνεται να «ξανακαταπιεί» τη διαφοροποίηση του Θ. Παπαχριστόπουλου, για να μη μείνει χωρίς κοινοβουλευτική ομάδα.
Από την έκβαση της νέας μάχης στη Βουλή θα εξαρτηθούν πλέον όχι μόνον η επιβίωση της κυβέρνησης, αλλά και οι περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις και – σε σημαντικό βαθμό – οι σχέσεις και ο ρόλος της χώρας μας στο πλαίσιο της ατλαντικής συμμαχίας.
Η στρατηγική της πίεσης
Στόχος δεν είναι η επίτευξη μιάς ευκαιριακής πλειοψηφίας για την κύρωση της Συμφωνίας. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο ούτε στην πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης.
Στο στρατηγικό σχεδιασμό του Μαξίμου οι δύο ψηφοφορίες είναι ο τρόπος επιβεβαίωσης της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ και το «εργαλείο» αλλαγής συσχετισμών δυνάμεων στο χώρο της κεντροαριστεράς. Προκάλεσαν ήδη τριγμούς, ρωγμές και κρίση ταυτότητας στα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου».
Εχοντας απαλλαγεί από το βάρος της κυβερνητικής συνεργασίας με τους ΑΝ.ΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυξάνει σταδιακά την πίεση προς το ΚΙΝ.ΑΛ και το Ποτάμι, επιδιώκοντας διεύρυνση του ζωτικού του χώρου και αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη, με προοπτική συγκρότησης ευρύτερου μετώπου προοδευτικών δυνάμεων.
Χ. ΝΙΑΚΑΣ
