Η πεποίθηση ότι κάθε γενιά θα βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι η προηγούμενη αποτελεί ένα θεμελιώδες στοιχείο των σύγχρονων κοινωνιών. Οι περισσότερες προηγμένες οικονομίες έχουν εκπληρώσει την υπόσχεση αυτής της προσδοκίας, καθώς το βιοτικό επίπεδο των τελευταίων γενεών έχει πράγματι βελτιωθεί. Ωστόσο, οι ρυθμοί ανάπτυξης του παρελθόντος δεν αποτελούν εγγύηση ότι παρόμοιες επιδόσεις μπορούν να διατηρηθούν και στο μέλλον. Οι αβεβαιότητες είναι πολλές.
Μία από αυτές είναι η περιβαλλοντική καταστροφή, καθώς οι επόμενες γενεές θα κληθούν να δώσουν λύσεις στο φαινόμενο της παγκόσμιας υπερθέρμανσης και της εύρεσης πόρων πόσιμου νερού.
Μια δεύτερη είναι η ανισότητα. Ο ρυθμός με τον οποίο πραγματοποιούνται οι τεχνολογικές αλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες, έχει δημιουργήσει τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών χωρών.
Ένα τρίτο πρόβλημα αποτελεί η γήρανση του πληθυσμού, ένα ζήτημα το οποίο θα ταλανίσει για καιρό ακόμα και τα πιο λειτουργικά πολιτικά συστήματα του πλανήτη.
Πώς θα διατεθούν οι πόροι για τη φροντίδα των ηλικιωμένων, ειδικά στις καθυστερημένες αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπου τα υπάρχοντα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα και σχέδια για την υγεία είναι προφανώς μη βιώσιμα;
Με τη συσσώρευση του δημόσιου χρέους επιδεινώνεται το πρόβλημα, καθώς οι μελλοντικές γενιές θα κληθούν να πληρώσουν και για το χρέος και για τις ακριβές υπηρεσίες δημόσιας περίθαλψης.
