Η διεθνής βιβλιογραφία, αλλά και η διεθνής πρακτική έχουν να επιδείξουν διάφορα εναλλακτικά μοντέλα ασφάλισης, που περιορίζουν ή και εξαλείφουν το πρόβλημα αυτό που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δηλώνει σε συνέντευξη του στο Sofokleousin.gr o Βασίλειος Θ. Μπέκας, Δικηγόρος, ΜΒΑ Μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Εμπορικολόγων, διευκρινίζοντας ότι το υφιστάμενο ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα έχει σαφώς δομηθεί στα πλαίσια μίας εντελώς διαφορετικής παρωχημένης φιλοσοφίας.
Προσθέτει ότι η συνεργασία Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα σε αυτά τα ζητήματα μπορεί να είναι ιδιαιτέρως γόνιμη και αποτελεσματική, αρκεί να γίνεται μέσω ενός σύγχρονου νομικού πλαισίου και να συνοδεύεται από ιδιαίτερα αυστηρούς και αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, που θα διασφαλίζουν ιδίως τον κοινωνικό ρόλο της ασφάλισης.
Αναφερόμενος σε θέματα παραβατικότητας των ιδιωτικών ασφαλιστικών εξηγεί ότι οι υποθέσεις που αφορούν σε παράβαση όρων ασφάλισης ασθενείας από ασφαλιστικές εταιρίες έχουν μειωθεί σημαντικά και όσες ανακύπτουν επιλύονται, κατά κύριο λόγο, εκτός των Δικαστηριακών αιθουσών
Συνέντευξη στην Ελενα Ερμείδου
- H ιδιωτική ασφάλιση και ειδικά η ασφάλιση υγείας είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ, σήμερα. Οι πολίτες, ωστόσο, πληρώνουν εις διπλούν: το δημόσιο ταμείο ασφάλισης και την ιδιωτική ασφάλιση. Το νομικό πλαίσιο που υπάρχει δίνει άλλες εναλλακτικές;
Όπως συχνά επισημαίνω, η ιδιότυπη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας οι Έλληνες και την οποία συνηθίζουμε να αποκαλούμε «κρίση», έχει επηρεάσει σημαντικά και τη Δημόσια Υγεία. Τα Δημόσια Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Νοσοκομεία, εάν εξαιρέσουμε το υψηλής στάθμης ανθρώπινο δυναμικό τους, παρουσιάζουν, κατά κανόνα, σοβαρές ανεπάρκειες και ευνοούν την τάση προς την ιδιωτική ασφάλιση ασθενείας.
Από εκεί και πέρα, το σύστημα δημόσιας ασφάλισης που ακολουθείται στη χώρα μας, είναι υποχρεωτικού τύπου και δεν δίδει στον πολίτη τη δυνατότητα να επιλέξει, εάν θα υπαχθεί ή όχι σε αυτήν. Αυτό πράγματι αναγκάζει όσους επιλέγουν να ασφαλισθούν ιδιωτικά, να καταβάλλουν και ασφάλιστρα στην αντίστοιχη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία και ασφαλιστικές εισφορές στο Ελληνικό Δημόσιο. Η διεθνής βιβλιογραφία, αλλά και η διεθνής πρακτική έχουν να επιδείξουν διάφορα εναλλακτικά μοντέλα ασφάλισης, που περιορίζουν ή και εξαλείφουν το πρόβλημα αυτό (π.χ. το μοντέλο της Ολλανδίας κ.α.). Όμως, θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, λόγω της τρέχουσας κατάστασής της, βρίσκεται μακριά από την εξέταση, πολλώ δε μάλλον την υιοθέτηση τέτοιων μοντέλων.
- Θα μπορούσε να αποφευχθεί η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, με τις Ιδιωτικές Ασφαλιστικές να αναλαμβάνουν μέρος των υποχρεώσεων και έτσι το δημόσιο να απεγκλωβιστεί ή να ελαφρυνθεί κατά ένα μεγάλο μέρος; Το νομικό πλαίσιο ευνοεί τη λειτουργία αυτή;
Ανήκω στους θιασώτες των συστημάτων ασφάλισης, που ερείδονται στη σύμπραξη των Δημοσίων και των Ιδιωτικών Φορέων Ασφάλισης, τόσο για τις συνταξιοδοτικές παροχές όσο και για τις παροχές υγείας. Η συνεργασία Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα σε αυτά τα ζητήματα μπορεί να είναι ιδιαιτέρως γόνιμη και αποτελεσματική, αρκεί να γίνεται μέσω ενός σύγχρονου νομικού πλαισίου και να συνοδεύεται από ιδιαίτερα αυστηρούς και αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, που θα διασφαλίζουν ιδίως τον κοινωνικό ρόλο της ασφάλισης.
Το υφιστάμενο ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα έχει σαφώς δομηθεί στα πλαίσια μίας εντελώς διαφορετικής και - κατά την άποψή μου - παρωχημένης φιλοσοφίας. Επισημαίνω, όμως, ότι όλη αυτή η συζήτηση μόνον θεωρητική αξία μπορεί να έχει σήμερα, σε μία Ελλάδα που μαστίζεται από τα προβλήματα και ακόμα αναζητά να βρει τον «βηματισμό» της.
- Ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο θα βοηθούσε στη μείωση της παραβατικότητας των ιδιωτικών ασφαλιστικών και στη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους ασφαλισμένους; Είναι σήμερα οι ασφαλιστικές περισσότερο εκτεθειμένες απέναντι στους εποπτικούς φορείς;
Το νομικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία των ασφαλιστικών εταιριών είναι, σε γενικές γραμμές, ικανοποιητικό.
Εκεί που θεωρώ ότι χρειάζονται αρκετές παρεμβάσεις τόσο σε νομοθετικό όσο και σε διαδικαστικό - οργανωτικό επίπεδο είναι στο πεδίο των εποπτικών φορέων και των εν γένει ελεγκτικών μηχανισμών. Οι υπάρχοντες εποπτικοί φορείς κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά φαίνεται αυτό να μην είναι αρκετό.
Είναι σημαντικό να αναβαθμισθούν οι φορείς εποπτείας και ελέγχου της ιδιωτικής ασφάλισης, μέσω κατάλληλης στελέχωσης και απόκτησης διευρυμένων αρμοδιοτήτων, ώστε να μπορούν να ελέγχουν ανά πάσα στιγμή και σε βάθος τις ασφαλιστικές εταιρίες, επεμβαίνοντας εγκαίρως, όχι μόνον όταν προκύπτουν (ομολογουμένως αρκετά σπανιότερα σε σχέση με το παρελθόν) ζητήματα παραβίασης όρων ασφάλισης, αλλά - κυρίως - όταν προκύπτουν ενδείξεις επικείμενης αφερεγγυότητας κάποιας ασφαλιστικής εταιρίας, είτε ημεδαπής είτε αλλοδαπής (που λειτουργεί στην Ελλάδα μέσω υποκαταστήματος ή με καθεστώς ελεύθερης παροχής υπηρεσιών).
Είναι λυπηρό να ακούμε όλο και πιο συχνά για εταιρίες που τη μία ημέρα λειτουργούν «κανονικά» και την επομένη απλά «κλείνουν», καταλαμβάνοντας εξαπίνης τους ασφαλισμένους (και όχι μόνον) και καθιστώντας τους κοινωνούς μίας μακράς και αμφιβόλου εκβάσεως για εκείνους διαδικασίας, που ονομάζεται «ασφαλιστική εκκαθάριση».
- Υπάρχει αύξηση ή μείωση των αγωγών για θέματα παραβατικότητας (παράβαση όρων συμβολαίων) από ασφαλιστικές το τελευταίο διάστημα; Τι ποσοστό τέτοιων περιπτώσεων δεν πηγαίνει καν στα Δικαστήρια και επιλύεται εξωδικαστικώς;
Θα έλεγα ότι οι υποθέσεις που αφορούν σε παράβαση όρων ασφάλισης ασθενείας από ασφαλιστικές εταιρίες έχουν μειωθεί σημαντικά και όσες ανακύπτουν επιλύονται, κατά κύριο λόγο, εκτός των Δικαστηριακών αιθουσών.
Αυτό οφείλεται σε διάφορες αιτίες, αλλά θα ξεχωρίσω δύο, οι οποίες είναι, κατ’ εμέ, και οι σημαντικότερες.
Η πρώτη είναι η «ωρίμανση» της ιδιωτικής ασφαλιστικής αγοράς στην Ελλάδα, υπό την έννοια ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε οι μεν επαγγελματίες της ιδιωτικής ασφάλισης (ασφαλιστικές εταιρίες, ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές κτλ) να είναι πιο προσεκτικοί αναφορικά με τους όρους ασφάλισης και τις διαδικασίες και πιο υπεύθυνοι όσον αφορά στην ενημέρωση των πελατών τους, οι δε πελάτες τους να είναι πιο ενημερωμένοι, πιο εξοικειωμένοι με τις διαδικασίες, αλλά και πιο προσεκτικοί, αναφορικά με το τι δηλώνουν, τι υπογράφουν, πού θα πρέπει κατά πρώτον να εστιάζουν την προσοχή τους σε ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο κ.α.
Η δεύτερη είναι η ανάπτυξη αρκετά αποτελεσματικών εσωτερικών μηχανισμών διευθέτησης εντός των ασφαλιστικών εταιριών. Αναφέρομαι στα τμήματα εκείνα των ασφαλιστικών εταιριών, που ασχολούνται με τον διακανονισμό ζημιών και την επίλυση διαφορών με τους ασφαλισμένους, τα οποία σας διαβεβαιώνω ότι στις πλείστες των περιπτώσεων κάνουν πολύ καλή δουλειά και λύνουν τα προβλήματα στην «πηγή».
