Η αμερικανική επίθεση στο Ιράν, όπως και τα προηγηθέντα χτυπήματα του Ισραήλ στην ίδια χώρα, είναι ένα ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία. Σηματοδοτούν το τέλος μιάς εποχής και το άνοιγμα μιάς νέας σελίδας στις διεθνείς σχέσεις.
Περνάμε πλέον στην εποχή της ισχύος. Διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει, παρά μόνον στα χαρτιά. Το επικαλούνται οι αδύναμοι, που δεν είναι σε θέση να ασκήσουν και να προστατέψουν τα δικαιώματα τους. Οι ισχυροί κάνουν χρήση της ισχύος τους για να επιβάλουν τις θελήσεις τους – ακόμη κι αν διακηρυγμένος στόχος τους είναι η επιβολή της ειρήνης.
Το Ισραήλ δεν τήρησε κανέναν κανόνα διεθνούς δικαίου επιτιθέμενο στο Ιράν. Απεφάνθη μόνον ότι αντιμετωπίζει “υπαρξιακή απειλή” , κι αυτό ήταν αρκετό για να προσπαθήσει καταστρέψει μιά χώρα.
Με την ίδια λογική η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτεθεί κατά της Τουρκίας, εκτιμώντας ότι ο νεοοθωμανισμός της Αγκυρας και το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας” συνιστούν απειλή για την ακεραιότητα ή/και για την ύπαρξη της χώρας μας.
Για το διεθνές δίκαιο αδιαφόρησαν πλήρως και οι ΗΠΑ, που χτύπησαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν επειδή ο Τραμπ και οι σύμβουλοι του έκριναν ότι το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης θα γίνει επικίνδυνο για την παγκόσμια τάξη, αν αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Το “δίκαιο του ισχυρού” υπερτερούσε βέβαια όλες τις εποχές, σε όλες τις συγκρούσεις. Η διαφορά είναι ότι τώρα εφαρμόζεται απροκάλυπτα. Χωρίς ούτε καν προσχηματική επίκληση του διεθνούς δικαίου.
