Η νέα ταινία "Bad Apples" του Σουηδού σκηνοθέτη Τζόναταν Έτσλερ, στην πρώτη του αγγλόφωνη απόπειρα, φέρνει στη μεγάλη οθόνη μια μαύρη κωμωδία -ή καλύτερα σκοτεινή- που ισορροπεί ανάμεσα στη σάτιρα και στο θρίλερ. Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η Σίρσα Ρόναν, σε έναν ρόλο που την τοποθετεί μακριά από τις κλασικές δραματικές ηρωίδες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Η Ρόναν υποδύεται τη Μαρία, μια κουρασμένη δασκάλα σε ένα τυπικό, υποχρηματοδοτούμενο δημοτικό σχολείο της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Η καθημερινότητα γίνεται εφιάλτης όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον Ντάνι (Έντι Γουόλερ, εντυπωσιακός στο ντεμπούτο του), έναν προβληματικό μαθητή που προκαλεί χάος στην τάξη. Ένα ατυχές περιστατικό την οδηγεί να τον κρατήσει παρά τη θέλησή του στο υπόγειο του σπιτιού της, εγκαινιάζοντας μια σειρά από όλο και πιο σκοτεινές και απίθανες εξελίξεις.
Η ταινία ξεκινά ως σχόλιο πάνω στις δυσκολίες της σύγχρονης παιδαγωγικής, αλλά γρήγορα θέτει βαθύτερα ερωτήματα, όπως γύρω από τη σύγκρουση ανάμεσα στο «καλό του ενός» και στο «καλό των πολλών» (με αναφορές στη φιλοσοφία του Μπένθαμ), αλλά και την κοινωνική πίεση που ασκούν οι θεσμοί σε πρόσωπα που βρίσκονται στα όριά τους.
Αποφεύγει την παιδαγωγική ρεαλιστικότητα και στρέφεται σε πιο ακραίες και απρόβλεπτες εξελίξεις, με ένα τέλος που χαρακτηρίστηκε «σκοτεινά ικανοποιητικό». Ενώ η Μαρία φαίνεται να καταφέρνει να βελτιώσει την τάξη και να κερδίσει τον σεβασμό των συναδέλφων της, ο Ντάνι πληρώνει βαρύ τίμημα, εγκλωβισμένος στην κρυφή «αναμόρφωση» που του επιβάλλει.
Η ερμηνεία της Ρόναν δίνει βάθος και αμφισημία σε μια ηρωίδα που άλλοτε προκαλεί συμπάθεια και άλλοτε αποστροφή. Ο νεαρός Γουόλερ εντυπωσιάζει με την ικανότητά του να κινείται ανάμεσα στη σκληρότητα και στην ευαλωτότητα, ενώ ο Τζέικομπ Άντερσον υποστηρίζει διακριτικά το φιλμ στον ρόλο του πρώην συντρόφου και νυν υποδιευθυντή.
Το Bad Apples, βασισμένο στο σουηδικό μυθιστόρημα De Oonsade του Ράσμους Λίντγκρεν και διασκευασμένο από την Τζες Ο’Κέιν, μπορεί να παρουσιάζει σεναριακές υπερβολές, ωστόσο κερδίζει τις εντυπώσεις με την αιχμηρή του ειρωνεία, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τη διάθεση να βάλει το κοινό μπροστά σε δύσκολα ερωτήματα, για το τι είναι τελικά σωστό ή λάθος μέσα σε ένα εκπαιδευτικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Με ένα φινάλε που αφήνει γεύση πικρής κάθαρσης, ο Έτσλερ δείχνει να έχει γερό χέρι στη σκηνοθεσία και ξεχωριστή ικανότητα στη δουλειά με ηθοποιούς παιδιά.
Το αποτέλεσμα είναι μια σκοτεινή κωμωδία που θα συζητηθεί για τις τολμηρές στροφές της πλοκής και τις απρόβλεπτες ερμηνείες της.
