Σε συνάντηση εργασίας της «Πρωτοβουλίας» με συνομιλητές από τέσσερα κόμματα (Σάκης Παπαδόπουλος-ΣΥΡΙΖΑ, Εύη Χριστοφιλοπούλου-Δημοκρατική Συμπαράταξη και Βασίλης Κοντοζαμάνης-ΝΔ) συμμετείχε ο Βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, κ. Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, με σκοπό την σταδιακή διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου, αλλά και ευρέως αποδεκτού σχεδίου μετασχηματισμού του συστήματος Υγείας. Εισηγητής από την δεξαμενή σκέψης της Πρωτοβουλίας ήταν ο κ. Γιώργος Βογιατζής. Την συζήτηση συντόνισε ο κ. Αντώνης Δημόπουλος, πρώην ΓΓ Δημόσιας Υγείας.
Αρχικά ο κ. Μπαργιώτας αναφέρθηκε στις αντιλήψεις που έφεραν το Σύστημα Υγείας στη σημερινή του κατάσταση λέγοντας συγκεκριμένα ότι «η κρατούσα αντίληψη είναι πως όσα περισσότερα λεφτά και πόροι δαπανώνται για την Υγεία τόσο καλύτερη γίνεται η Υγεία. Η κυβέρνηση ουσιαστικά πορεύεται με αυτή τη λογική, διαφημίζοντας προσλήψεις και πόρους, που υποτίθεται τουλάχιστον ότι αγωνίζεται, για να εξασφαλίσει προκειμένου να βελτιώσει την Υγεία. Όμως, η βελτίωση των υπηρεσιών Υγείας δεν είναι αυτόματη ούτε δεδομένη με την αύξηση των κονδυλίων. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε σήμερα ένα σύστημα με πολλές αμαρτίες είναι ένας «Πίθος των Δαναΐδων», όπου όσο νερό και να ρίξεις μέσα του αυτό χάνεται διαρκώς από τον πυθμένα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι η φυγή προς τα εμπρός. Και η φυγή προς τα εμπρός απαιτεί μεταρρυθμίσεις, οι οποίες -κατά τη γνώμη μου- όχι απλώς είναι δυνατές, είναι μονόδρομος».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στον πυρήνα του προβλήματος σήμερα. «Ο πυρήνας του προβλήματος είναι ο έλεγχος του τρόπου με τον οποίο ασκείται η ιατρική στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η διαφθορά που δημιουργεί προβλήματα. Οι αδικαιολόγητα μακριές νοσηλείες -για παράδειγμα- και οι πολλές εισαγωγές δεν έχουν να κάνουν με μίζες ή διαφθορά. Είναι ακριβότερες από την υπερσυνταγογράφησηκαι είναι ακριβότερες σε χρήματα, σε γιατρούς σε προσωπικό, σε άχρηστα φάρμακα, σε άχρηστες θεραπείες, ακόμη και σε αδόκιμους θανάτους. Είναι μια πολύ σημαντική αλλαγή η οποία πρέπει να γίνει» τόνισε χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας τόνισε ότι «Μεταρρύθμιση δεν είναι η ψήφιση ενός νόμου, αλλά ο μαραθώνιος της εφαρμογής του σε πραγματικές συνθήκες. Προϋποθέτει επιμονή, ομάδες εργασίας, χρόνο, διακομματικές συνεργασίες, συγκλίσεις και σταθερότητα στην εφαρμογή τους. Ό,τι απεχθάνεται δηλαδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει την ευθύνη. Ποια είναι η πολιτική δύναμη που θα αναλάβει την πολιτική ευθύνη να κάνει αυτές τις μεταρρυθμίσεις; Αυτό που λίγο συζητιέται σήμερα και διαχρονικά είναι το πως πρέπει να γίνει. Πως συγκροτείς τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που χρειάζονται; Εγώ λέω δια του παραδείγματος. Δημιουργώντας νησίδες αριστείας, εξαιρετικά καλής λειτουργίας μέσα στο σύστημα, οι οποίες σιγά σιγά δια του παραδείγματος κερδίζουν και επεκτείνονται».
