Η αρθρίτιδα του ισχίου αποτελεί μία αναπηρική κατάσταση που προκαλεί πόνο και δυσκαμψία στην άρθρωση του ισχίου και η πιο σημαντική ίσως επέμβαση η οποία βελτιώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών είναι η αρθροπλαστική, τονίζει ο Σπύρος ∆αρµανής, Ορθοπαιδικός Χειρουργός στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Εξηγεί ότι η αρθροπλαστική είναι η μέθοδος όπου η κεφαλή του μηριαίου οστού η οποία έχει υποστεί φθορά και η αντίστοιχη υποδοχή της πυέλου (κοτύλη) αντικαθίστανται με εμφυτεύματα τα οποία εξασφαλίζουν καλή λειτουργία της άρθρωσης χωρίς πόνο.
Μεγάλο θέμα στη σημερινή εποχή, αναφέρει ο κ. ∆αρµανής είναι η γήρανση του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ασθενείς σε μεγάλες ηλικίες- 80 ετών και άνω- που όμως έχουν υψηλές απαιτήσεις για την ποιότητα της ζωής τους. Από την άλλη και οι νέοι ασθενείς -ηλικίας κάτω των 40 ετών που χρειάστηκε για διαφόρους λόγους να πραγματοποιήσουν ολική αρθροπλαστική ισχίου-, έχουν απαιτήσεις για άμεση επάνοδο στην εργασία τους και στις καθημερινές δραστηριότητες τους. Έτσι, απαιτείται πλέον όχι μία απλή αρθροπλαστική, αλλά η αρθροπλαστική που θα λειτουργεί άριστα και θα ομοιάζει ολοένα και περισσότερο με το φυσιολογικό ισχίο.
Ο κ. ∆αρµανής αναφέρει «ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα η αρθροπλαστική του ισχίου τύπου Exeter (από το Exeter της Μ. Βρετανίας), της οποίας η αντοχή στο χρόνο αγγίζει τα... σαράντα χρόνια».
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον κ. ∆αρµανή στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία μελετήθηκε η επιβίωση της µηριαίας πρόθεσης, δηλαδή το διάστρα από την εγχείρηση που το εμφύτευα λειτουργεί άψογα και μετρήθηκε έπειτα από πόσα χρόνια η πρόθεση αυτή (εµφύτευµα) «χαλαρώνει» και φυσικά απαιτείται επανεγχείρηση.
Η συγκεκριμένη ανάλυση απέδειξε ότι στα 33 χρόνια µετά την εμφύτευση η επιβίωση είναι 91%. Αυτό σηµαίνει, αναφέρει ο κ. ∆αρµανής, ότι το 91% των χειρουργηµένων ασθενών στα 33 έτη µετά την αρχική επέµβαση έχει µηριαία πρόθεση που λειτουργεί άριστα. «Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μόνο αυτή η πρόθεση μπορεί να έχει άριστα αποτελέσματα, απλώς ότι αυτή η πρόθεση το έχει αποδείξει», τονίζει ο κ. ∆αρµανής.
«Η καινοτομία ουσιαστικά», όπως αναφέρει ο κ. ∆αρµανής, «βασίζεται σε τροποποίηση της χειρουργικής τεχνικής και της προσπέλασης που κλασσικά διενεργούταν στο παρελθόν.
Μέχρι σήμερα, ο χειρουργός διατέμνει τα μαλακά μόρια προκειμένου να "φθάσει" στην άρθρωση του ισχίου και μετεγχειρητικώς χρειάζεται αρκετούς χρόνος για την αποκατάσταση. Με την καινοτομία που έγινε στο Exeter, o χειρουργός "πηγαίνει από άλλο δρόμο" με αποτέλεσμα να μην "κόβει" καθόλου τα μαλακά μόρια που είναι υπεύθυνα για την σταθερότητα του ισχίου.
Αυτό φυσικά γίνεται με κατάλληλη εκπαίδευση και νέα εργαλεία, που του επιτρέπουν να έχει επαρκή ορατότητα και να τοποθετεί την καινούργια πρόθεση με απόλυτη ακρίβεια στην πραγματική της θέση, ασχέτως αν χρησιμοποιεί ρομπότ, ή απλό σύστημα ψηφιακής υποβοήθησης ή και απλώς με την εμπειρία του.
Οι ασθενείς σηκώνονται την ημέρα του χειρουργείου και περπατούν».
Ο κ. ∆αρµανής υπογραμμίζει ότι «αυτή την τροποποίηση πρέπει να την εφαρμόζουν γιατροί που είναι απολύτως εξειδικευμένοι στην χειρουργική το ισχίου και με εξειδίκευσή σοβαρή, όχι απλώς με σεμινάρια μερικών ημερών».
