Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μόλις η «κορυφή του παγόβουνου» της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στον πλανήτη με τη Δύση από τη μία πλευρά να στηρίζει με όπλα, χρήματα και άλλα μέσα την Ουκρανία και από την άλλη πλευρά η Ρωσία που δεν δέχεται αντίστοιχη ροή όπλων όμως στηρίζεται με άλλους τρόπους από Κίνα, Ινδία και Αραβικές χώρες. Μάλιστα η Ινδία σήμερα «πατάει σε δύο βάρκες» τροφοδοτώντας με ρωσική ενέργεια τη Δύση.
Η σύγκρουση που επιχειρείται έχει από τη μία τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ όπου δεν είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του 90, όταν είχε καταρρεύει το ανατολικό μπλοκ, αλλά έχουν αναδυθεί άλλες μεγάλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδία, ο Αραβικός-ισλαμικός πόλος, οι χώρες των BRICS και έχουν ενισχυθεί περιφερειακοί «παίκτες» όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και η Ινδονησία, μεταφέροντας το κέντρο βάρους ανατολικότερα.
Οι ΗΠΑ βλέποντας την αμφισβήτηση της μονοκρατορίας τους από την Ανατολή προσπαθούν να καθυστερήσουν την ανάδυση της Κίνας σε πρώτη οικονομία, όμως η μετατόπιση της βιομηχανικής παραγωγής από τη Δύση στην Κίνα και την Ινδία έδωσε μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης στις δύο αυτές χώρες, οι οποίες διεκδικούν νέο ρόλο.
Οι ΗΠΑ μαζί με τη Βρετανία δημιούργησαν την AUKUS εντάσσοντας σε αυτή Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία και μαζί με τους παραδοσιακούς συμμάχους τους στην Άπω Ανατολή, Ιαπωνία και Νότια Κορέα, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο Rimland γύρο από την Κίνα. Επίσης στηρίζουν την Ταϊβάν και στην ευρύτερη περιοχή της νότιας Σινικής Θάλασσας, παρενοχλούν και παρακολουθούν την Κίνα.
Οι κινήσεις αυτές σε συνδυασμό με την πίεση που ασκούν στη Ρωσία με τον πόλεμο φθοράς στην Ουκρανία, έφερε πιο κοντά Μόσχα και Πεκίνο που άφησαν στην άκρη τις όποιες διαφορές του και δημιουργούν σε αυτή τη φάση νέα ενεργειακή-οικονομική συμμαχία, που αναβαθμίζει το ρόλο και των δύο.
Επίσης η κίνηση του Κινέζου προέδρου Σι Τζιπίγκ να συναντηθεί με το Ρώσο ομόλογό του Βλάντιμιρ Πούτιν, μια μέρα μετά τη «δίωξη» από το διεθνές δικαστήριο (το οποίο βέβαια δεν αναγνωρίζει η Ρωσία) αποδεικνύει ότι η Ανατολή είναι έτοιμη να ακολουθήσει το δικό της δρόμο, αψηφώντας τη Δύση.
Η Κίνα παράλληλα αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στο Σύμφωνο της Σαγκάης και στο άμεσο μέλλον στις χώρες των BRICS όπου και στους δύο οργανισμούς στον προθάλαμο των οποίων βρίσκονται, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, και στις BRICS η Αργεντινή, δημιουργούν νέα δεδομένα και ουσιαστικά «κονταίνουν» τη Δύση.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Δύση και Κίνα-Ανατολή-Νότια Αμερική-Αφρική είναι ότι οι μεν πρώτοι θέλουν ένα διπολικό κόσμο, όπως της διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου», ενώ οι δεύτεροι θέλουν ένα πολύ-πολικό κόσμο πολλών ταχυτήτων με ρόλους για όλες τις χώρες.
Η διάσταση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα δεν είναι μόνο γεωπολιτική. Η ενεργειακή κρίση που δεν αγγίζει τις ΗΠΑ, αλλά πλήττει την Ευρώπη, μετά το δυτικό εμπάργκο στη Ρωσία, αναβάθμισε το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας και του ΟΠΕΚ (και ΟΠΕΚ+) όπου χρησιμοποιεί το «χαρτί» του πετρελαίου για πιέσει τις δυτικές οικονομίες.
ΗΠΑ και Ευρώπη, έχουν προχωρήσει σε μεγάλες αυξήσεις επιτοκίων αλλά οι πληθωριστικές πιέσεις παραμένουν και σε συνδυασμό με το περιβαλλοντικό αμόκ (εδω και τώρα να αλλάζει το ενεργειακό μείγμα) έχουν φέρει τις οικονομίες και τους Ευρωπαίους πολίτες σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.
Τρανό παράδειγμα η Γαλλία όπου ο νόμος για το ασφαλιστικό αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις, όπως και στην Ολλανδία, η επιχειρούμενη αντικατάσταση της κτηνοτροφίας από νέου τύπου υβρίδια (κρέας εργαστηρίου, κλωνοποιημένα κλπ), φέρνοντας στην εξουσία νέα κόμματα.
Και ενώ η Ευρώπη είναι στριγμωμένη και προσπαθεί να αποφύγει μια κρίση ακινήτων μέσω των κόκκινων στεγαστικών δανείων, ο ΟΠΕΚ+ προχώρησε σε νέα μείωση της παραγωγής εκτινάσσοντας τις τιμές του πετρελαίου κατά 6 δολάρια σε μόλι2 μία μέρα, με το μπρεντ να σκαρφαλώνει στα 85 δολάρια το βαρέλι και με τις εκτιμήσεις να υπολογίζουν ότι θα φτάσει στα 100 μέχρι το τέλος του μηνός και τον πληθωρισμό να χτυπάει κόκκινο.
Η Κίνα έχει συγκαλέσει το Σύμφωνο της Σαγκάης σε μια κίνηση εμβάθυνσης των σχέσεων στο οποίο θέλουν να μπουν και άλλες χώρες, όπως η Τουρκία (έχει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό αριθμητικά στο ΝΑΤΟ) γεγονός που θα προσδώσει μεγάλη δυναμική στο Θεσμό.
Οι οργανισμοί αυτοί Σύμφωνο της Σαγγάης και BRICS, έχουν αριθμητικά πάνω από μισό πληθυσμό της Γης, και αντίστοιχα τις οικονομίες (αφού Κίνα και Ινδία από μόνες τους πιάνουν τα δύο αυτά στάνταρντς) και εφόσον η Δύση συνεχίσει την πίεση θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες δημιουργίας των δύο στρατοπέδων. Στα οποία θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και η γήρανση του πληθυσμού που αντιμετωπίζει η Δύση και όχι η Ανατολή.
