Σαράντα τρεις ημέρες μετά την έναρξη της δεύτερης θητείας του, ο Ντόναλντ Τραμπ στάθηκε ενώπιον του Κογκρέσου, στην ίδια αίθουσα που πριν τέσσερα χρόνια οι οπαδοί του είχαν καταλάβει βίαια σε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος. Η ομιλία του, η μακρύτερη στην ιστορία των κοινών συνεδριάσεων του Κογκρέσου, ήταν ένα μείγμα υπερφίαλων δηλώσεων, συνωμοσιολογικών παραληρημάτων και ενός σαφούς σχεδίου για την περαιτέρω συσσώρευση πλούτου στα χέρια της ελίτ.
Πολλοί Δημοκρατικοί απείχαν εντελώς από την εκδήλωση, ενώ άλλοι αποχώρησαν νωρίς, μη αντέχοντας τη θέα μιας εκστασιασμένης, χειροκροτούσας Λόρεν Μπόεμπερτ για περισσότερο από όσο ήταν απολύτως απαραίτητο. Ενώ οι εναρκτήριες ομιλίες των προέδρων συνήθως εστιάζουν σε φιλόδοξα σχέδια εθνικής προόδου, η ομιλία του Τραμπ έμοιαζε περισσότερο με έναν γύρο θριάμβου.
Η ατζέντα του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια; Μέγιστο προσωπικό και εταιρικό κέρδος, ανεξαρτήτως επιπτώσεων. Οτιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον. Το μήνυμα ήταν σαφές: η κυβέρνησή του θα λειτουργήσει με έναν και μόνο γνώμονα - την εξαγωγή πλούτου για τον ίδιο και τους συμμάχους του, με τον Μασκ, τους κολοσσούς της Wall Street και την τάξη των δισεκατομμυριούχων να χειροκροτούν στο παρασκήνιο.
"Ίλον Μασκοποίηση" της διακυβέρνησης
Ένα από τα βασικά θέματα της ομιλίας του ήταν το Τμήμα Κυβερνητικής Αποδοτικότητας (DOGE), μια πρωτοβουλία υπό την ηγεσία του Ίλον Μασκ, με στόχο τη λειτουργία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όπως η χαοτική εξαγορά του Twitter από τον ίδιο. Ο Τραμπ ισχυρίστηκε ότι το DOGE έχει ήδη αποκαλύψει "εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια" σε απάτες, απαριθμώντας ξένες οικονομικές ενισχύσεις, με τον τόνο κωμικού που ξέρει ότι το κοινό του δεν χρειάζεται καν να ακούσει το αστείο για να γελάσει. "8 εκατομμύρια δολάρια για την προώθηση ΛΟΑΤΚΙ+ πρωτοβουλιών στο Λεσόθο—μια χώρα που κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ!" χλεύασε, απολαμβάνοντας τα αναμενόμενα γέλια.
Πέρα από τη μείωση της εξωτερικής βοήθειας, ο Τραμπ δεσμεύτηκε για μια αδίστακτη αποψίλωση των ομοσπονδιακών υπηρεσιών, παρουσιάζοντας τη γραφειοκρατία ως τυραννικό μηχανισμό που συνθλίβει την αμερικανική οικονομία. "Εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διογκώνεται, πνίγοντας την οικονομία μας με κανονισμούς και χρέος", δήλωσε, υποσχόμενος την κατάργηση δέκα κανονισμών για κάθε νέο που θα θεσπίζεται. Αυτό, φυσικά, είναι μουσική στα αυτιά των δισεκατομμυριούχων, που θεωρούν την εποπτεία του κράτους εμπόδιο στην ανεξέλεγκτη κερδοφορία τους. Η αποδυνάμωση των ελεγκτικών αρχών θα επέτρεπε στις μεγάλες εταιρείες να εκμεταλλεύονται εργαζομένους, καταναλωτές και το περιβάλλον χωρίς φόβο κυρώσεων.
Ένα φορολογικό σχέδιο για τους πλούσιους, μεταμφιεσμένο σε λαϊκισμό
Ο Τραμπ παρουσίασε το φορολογικό του σχέδιο ως "μειώσεις για όλους", αλλά μια ανάλυση του Wharton School αποκαλύπτει την πραγματικότητα: το 56% του οφέλους θα καταλήξει στο πλουσιότερο 10% του πληθυσμού. Παράλληλα, άφησε να εννοηθεί ότι σχεδιάζει να "ανακτήσει" τη Διώρυγα του Παναμά - μια κίνηση που σίγουρα ευχαριστεί τον CEO της BlackRock, Λάρι Φινκ, του οποίου η εταιρεία απέκτησε πρόσφατα λιμάνια στις δύο πλευρές της.
Στο θέμα των δασμών, ο Τραμπ παρουσίασε ένα εξωπραγματικό όραμα, όπου η Αμερική θα κερδίζει "τρισεκατομμύρια" και θα δημιουργεί "περισσότερες θέσεις εργασίας από ποτέ". Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: αυξημένες τιμές σε αυτοκίνητα, κινητά τηλέφωνα και καθημερινά αγαθά, καθώς και αντίποινα από ξένες κυβερνήσεις που θα πλήξουν τους Αμερικανούς αγρότες.
Οι αγορές αντέδρασαν άμεσα. Ο Dow Jones κατρακύλησε κατά 1.300 μονάδες μετά την ανακοίνωση των δασμών. Ο Τραμπ το χαρακτήρισε "μια μικρή αναταραχή," αλλά για εκατομμύρια Αμερικανούς που βλέπουν τις συντάξεις τους να εξαϋλώνονται, το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο.
Πουλώντας την αμερικανική ιθαγένεια στον πλειοδότη
Ίσως η πιο κυνική πρόταση της βραδιάς ήταν το λεγόμενο "χρυσό δελτίο" (ή χρυσή κάρτα) - μια διαδικασία ταχείας πολιτογράφησης για ξένους υπηκόους που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν 5 εκατομμύρια δολάρια. "Θα επιτρέψουμε στους πιο επιτυχημένους δημιουργούς θέσεων εργασίας απ' όλο τον κόσμο να αγοράσουν την είσοδό τους στην Αμερική", διακήρυξε, διαφημίζοντας την ιδέα σαν τηλεπωλητής αμφιλεγόμενων προϊόντων. Για έναν άνθρωπο που δαιμονοποιεί τους μετανάστες που φεύγουν από πολέμους και φτώχεια, είναι αποκαλυπτικό ότι η συμπόνια του εξαντλείται σε όσους έχουν τα χρήματα να εξαγοράσουν μια θέση στη χώρα.
Η απόλυτη απάτη
Ο Τραμπ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τη διακυβέρνηση - μόνο για το προσωπικό του όφελος. Η πρώτη του προεκλογική εκστρατεία ήταν ένα διαφημιστικό τέχνασμα που κατέληξε σε μια απροσδόκητη νίκη. Τώρα, στη δεύτερη θητεία του, παίζει το ίδιο παιχνίδι, αλλά με ακόμα λιγότερες προσποιήσεις. Κάθε πολιτική του, από τις φορολογικές περικοπές έως την απορρύθμιση, έχει έναν και μόνο στόχο: να διοχετεύσει πλούτο στην ελίτ της οποίας είναι μέλος.
Για τον Τραμπ, η προεδρία δεν είναι καθήκον, είναι επιχειρηματική ευκαιρία. Κι αν οι απλοί Αμερικανοί πληρώσουν το τίμημα, αυτό είναι απλώς το κόστος του "επιχειρείν".
Πηγή: Το αρχικό άρθρο γράφτηκε από τον *Τζέι Γουίλις και δημοσιεύθηκε στο The Fast Company. Αναπαράγεται σε ελεύθερη απόδοση στα Ελληνικά.
* Ο Τζέι Γουίλις είναι συγγραφέας και δικηγόρος που καλύπτει θέματα δικαστηρίων, πολιτικής και Δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή είναι αρχισυντάκτης του Balls & Strikes, ενός μέσου προοδευτικού σχολιασμού για το νομικό σύστημα.
